Mutfakta bitmeyen yangın, ekonomik kriz ve artan yoksulluk, derinleşen şiddet… Bütün bu dertlerden birkaç saatliğine de olsa uzaklaşmak için Esenyalı Kadın Dayanışma Derneği olarak bir kahvaltı düzenlemeye karar verdik. Kahvaltı için özel bir hazırlık gerektirmeyen, doğa ile iç içe bir yere gitmeye karar verdik. Uygun bir yer arayışımızda gördük ki, bundan 2 yıl önce açık büfe kahvaltı 50 lirayken bu yıl eksik ürünlere rağmen 110 liraydı. Çocuklar içinse 80 lira fiyat verildi. 2 yılda değişen fiyatlar arasında uçurum oluşmuştu. Sıra ücretsiz araç temin etmeye gelmişti. Çünkü bu masraflara bir de yol giderleri eklenirse kadınların kahvaltıya katılımı daha da zorlaşacaktı. Ücretsiz araç için öncelikle yerelimizdeki belediyeye başvuru yaptık. Hafta sonları yoğunlaşmış programları olduğu için araç vermeyeceklerini söylediler. Diğer belediyeler de çevre mahallelere araç veremeyeceklerini söyledi. Belediyelerin bahaneleri kabul edilemezdi çünkü; ne iş yaptığı belirsiz derneklerin gezisine, pikniğine hatta düğünlere bile araç verdiklerini gördük. Kendi partilerinin mitingleri için araç temin eden belediyeler söz konusu kadınlar olunca ‘Belediye sınırlarının dışındasınız’ diyerek ya da başka bahaneyle talebimizi reddediyorlar. Esenyalı Kadın Dayanışma Derneği sekiz yıllardır kadınların sesi, soluğu oldu. 2021’de yayımladığı kadına yönelik şiddet raporuna, İstanbul Sözleşmesi’nden çekilme kararının iptali üzerine Danıştayda görülen davada avukatların verdiği savunmada yer verildi. Bütün bunlara rağmen ne yereldeki belediye ne de kendine muhalif diyenler bizi gördü.

YILMADIK, YAPTIK

Saydığımız bu olumsuz koşullar bizi yıldırmadı. Kahvaltıyı organize edip, etkinliğimizi kadınların dayanışması ve coşkusuyla gerçekleştirdik.

Pazar, biz kadınlar için yarım kalan işlerin tamamlandığı, ailece bir arada geçirilen bir gün demek. Bu defa pazarı, kız kardeşlerimizle buluşmak için kendimize ayırdık. Kimimiz evdeki işi bıraktı, kimimiz vardiyadan döndü, kimimiz akşam vardiyaya gidecekti. Bütün bunları geride bırakıp düştük yollara…

Doğa ile iç içe bir yerde keyifle sohbet ettiğimiz, türküler söylediğimiz, halaylar çektiğimiz bol kahkahalı bir kahvaltının ardından derneğimizin birçok etkinliğinde her daim yanımızda olan Sevgili Birgül Hoca’mızın katkılarıyla egzersizler yaptık. Egzersizlerden sonra toplumsal cinsiyet eşitsizliğine dair küçük bir oyun sergiledik.

‘DERNEK KAPISINDAN GİRDİM VE HAYATIM DEĞİŞTİ’

Kahvaltıda bir araya gelen kadınlara uzattık mikrofonu. İlk sözü alan Ayfer, şiddet dolu evliliğinden nasıl kurtulduğunu verdiği mücadeleyi bizimle paylaştı.

Ayfer “Evlendiğim günden boşanana kadar birçok şiddete ve baskıya maruz kaldım bunun yanında iki çocuk doğurdum. Çocuklar olduktan sonra da şiddet bitmedi. Her sustuğumda şiddet daha çok artırılıyordu. 15 yılın sonunda evliliğimi bitirmeye karar verdim. Bu kararla birlikte çocuklarımı yanıma aldım ve ailemin de desteğiyle, hayata yeniden başladım. Hiçbir erkeğin sizin hayatınızı mahvetmesine izin vermeyin. Ben bu şiddet sarmalından kurtuldum sizler de kurtulabilirsiniz. Şimdi okudum, sertifikalarım oldu ve çalışıyorum. Buna inanın kadınlar” dedi.

Bir diğer kadın arkadaşımız da “17 yaşındayım kuzenimin evden kaçmasıyla bizlerin de kaderi değişti. Babam yıllarca bizi ev hapsinde tuttu, sonrasında İstanbul’a geldik. Dernek olmasaydı biz halen o dört duvar arasında baskı ve şiddete maruz kalacaktık. Dernek sayesinde bir iş bulduk ve çalışıyoruz. Mutluyuz. Dayanışmayla, kadınların yan yana gelmesiyle, hayatımızın nasıl değiştiğini size anlatmak istedim. Derneğin kapısı herkese açık ve hiç kapanmayacak. Ben bu kapıdan girdim ve hayatım değişti” dedi. Ve herkesi dernek içinde bir araya gelmeye çağırdı.

‘SENDİKA OLMASAYDI BU PİKNİĞE GELEMEZDİM’
Aynı masayı paylaştığım, kahvaltıdan sonra işe gideceğini öğrendiğim fabrika işçisi bir kadın arkadaşımızla çalışma koşulları üzerine sohbet ettik. Çalıştığı fabrikaya sendikanın gelmesiyle işyerindeki çalışma şartlarının düzeldiğini anlattı. “Eskiden asgari ücretle çalışır ve 45 saatten fazla çalışırdık. Sendika geldikten sonra çalışma saatlerimiz düzene girdi. Cumartesi-pazarları evdeyiz. Sendika olmasaydı belki bu kahvaltıya bile gelemeyecektim.” Kadın arkadaş aynı fabrikada 6 aylık sözleşmelerle çalışan işçi arkadaşlarının olduğunu ve sözleşmelerinin bitiminde kapı önlerine konulduklarını anlattı.
Dernek olarak, sekiz yıldır mahallemizdeki kadınlara ulaşmanın, onların hayatının bir parçası olmanın gururunu yaşadık. Her ne kadar engellemeler olsa da yan yana geldiğimiz süreçte hiçbir duvar engel değildir birliğimize, örgütlü mücadelemize. Bugün belediyelerden gelmeyen araç yardımı, etkinliklerimize kültür merkezleri desteği verilmese de dayanışma kazanacak.

*Esenyalı Kadın Dayanışma Derneği yöneticisi.

Fotoğraflar: Ekmek ve Gül