Tütün işçisi Elif’in hayatı bu sefere deprem değişti. 15 yıldır her yaz başka bir yere işçiliğe gidilerek kazanılan emekle inşa edilen ev şimdi parça parça da olsa onarılmayı bekliyor.

Adıyaman’da “Kız Kardeşlik Köprüsü ile Hayatı Yeniden Kuruyoruz” diyerek onlarca kadınla bir aradaydık.

"Adıyaman sahipsiz kaldı" cümlesini sıkça duyuyorum. Karapınar Mahallesi’ne gidiyoruz. Ayten ve Asiye misafir ediyor bizleri. Dertleşiyoruz birbirimizle, duygularımız ortak...

16 gün geçti depremlerin üzerinden. Hâlâ yardımların ulaşmadığı, çadırların olmadığı, kadınların, çocukların açlıktan, soğuktan, susuzluktan kırıldığı yerlerden biri olan Adıyaman’dayız.

Adıyaman’da yıkılan binaların yanında duran bir anne: Kızım okul birincisiydi. 12 yaşındaydı. Yavrum soğuktan, yağmurdan ölmüş. Dün niye gelmediniz. Dört çocuktan biri kaldı.

Adıyaman’da enkaz altında kalanların kurtarılması için arama çalışmaları devam ediyor. Bir anne, gelini, oğlu ve torunları için enkaz başında Kürtçe ağıt yaktı.

Memlekette olan biten hak gasplarına karşı Adıyaman’dan bir hemşire sesleniyor: “Hakkımızı helal etmiyoruz’ demek yetmez”

‘Yine o ıslık sesi geldi. Takip edildiği hissi onu gittikçe ürkütüyordu. Eve daha on dakika vardı tahminine göre. Belediye otobüsleri ara mahallelerden geçmediği için yürümek zorundaydı.’

‘Kadınla tokalaşmak, ateş tutmaktan daha korkunç’ diyen Adıyaman Üniversitesi rektörü yaptığı açıklamayla ‘yanlış anlaşıldığını’ savundu. Rektöre tepkiler devam ediyor.