Ben metal fabrikasında çalışan bir işçiyim. Her şeye gelen zamlar, işsizlik, yoksulluk, krediler, kredi kartı borçları… Oooof! diye bağırasım var ama sesimi kim duyacak, benimle aynı kaderi paylaşan ev halkı ve iş arkadaşlarımdan başka. Geçinemiyoruz... Yapılan zamlar belimizi büktü ve aldığımız azıcık maaş bizi son raddeye getirdi. Bir süredir çalıştığım fabrikada üretim durdu. Yakında işten çıkarmalar başlayacak ve biz bu durumu nasıl aşacağımızı düşünüyoruz. İşsizlik bu seviyedeyken işten çıkartılırsak sesimizi kim duyar bilemiyorum. Eşim aylardır işsiz ve iş bulamıyor. Faturalara, krediye yetişemiyorum. Günden güne batıyoruz. “Bu durumu da atlatırız” diye kendimi avutmaktan başka bir yol bulamıyorum. Asgari ücrete çok komik bir zam geldi. Üzülsek mi sevinsek mi bilemiyoruz ki! İşçinin durumu göz önünde bulundurulmadan açlık sınırında bir ücrete karar verildi. Bu bizim yaramıza merhem olmuyor. İşçinin ne istediği, nasıl geçindiği kimsenin umurunda değil. “Bu durum asgari ücreti belirleyenleri hiç etkiliyor mu” sormadan edemiyorum.

Yeni bir yıla girmişken sorular, sorunlar devam ediyor. Hatta içinden çıkılmaz bir hal alarak. Bir işci olarak yarınımı görememek beni çok korkutuyor. Bu durumdan daha fazla zarar almadan hatta batmadan kurtulmayı diliyorum.

Yeni yılın önce hepimize sağlık getirmesini istiyorum ve zamların olmadığı, emekçilerin sömürülmediği bir yıl olmasını istiyorum. Aynı gökyüzüne baktığım tüm işçi kardeşlerimin yeni yılını da kutluyorum.