Bir tarafında Bomonti, Nişantaşı, Teşvikiye; diğer tarafında Paşa, Kuştepe, İzzetpaşa, mahallelerinin olduğu, İstanbul’un belki de tam ortası Şişli ilçesi. Mahalleleri ben ayırmadım, aralarında keskin bir ayrım var zaten. Herkes duymuştur bir şekilde Nişantaşı’nı magazin haberlerinde. Baştan söyleyeyim, yazımdaki Nişantaşı’da magazinsel bir taraf yok. Her birimizin yaşamının içinden, yanı başımızdaki kadınların hikayelerinden var.

‘ÜSTÜMÜZDEKİ YÜK KALKMIŞTI’

Şişli Belediyesi yakın zamanda 2 mahalledeki pilot okullara ücretsiz yemek vereceğini açıkladı. Ancak Şişli’deki birçok mahalle bu uygulamadan faydalanamıyor. Biz de Şişli Ekmek ve Gül Grubu olarak kollarımızı sıvadık, bu uygulamanın Şişli’deki her okula yayılması için imza föylerimizi ve anketlerimizi de alıp koyulduk mahallemizdeki okulun yoluna. Onlarca kadınla ilk kez tanışacak olmanın, kampanyayı duyurmanın heyecanı vardı bizde de.

Okulun dağılma saatine yakın, bekleyen velilerin yanında kurduk standımızı. Başta kadınlar gelmedi standımıza, biz daha çok gittik yanlarına. Tedirginlikle dinlediler. Çocuğunun beslenme çantasının yeterli olup olmadığını sorduğumuzda hepsinde benzer bir cevap vardı: “Tabii ki hayır!” Standımıza gelen kadınlar da oldu tabii. Belediyeden geldiğimizi sananlar, hatta ücretsiz yemek verdiğimizi düşünüp çocuklarının adını yazdırmak için gelen kadınlar oldu. Kampanyayı duyunca en çok heyecanlananlardan biri, yanındaki küçük çocuğunu kreşe gönderemediği için çalışamadığını söyleyen kadındı.

‘BARİ BAŞKA ÇOCUKLAR İÇİN İMZA AT’

Her gün çocuğun beslenmesine ne koyacağını düşünmek de beslenme sorununu kadınlar için çekilmez kılan şeylerden biri. Birçoğu uyumadan önce ertesi gün ne hazırlayacağını planlıyormuş. Sırf bunun için bile “Yemek verilse ne güzel olur” diyorlar. Geçen sene anaokulunda çocuklara yemek verildiğini hatırlatıp “Üstümüzden koca bir yük kalkmıştı” diye anlatıyorlar. Onlara bunun yine kadınların mücadelesiyle olduğunu söyleyince daha istekli oluyorlar imza vermeye. İmza atmak istemeyenler de olmuyor değil. Kimi eşinden çekiniyor, kimi başka sebeplerden. Yanında arkadaşları varsa onlar ikna etmeye çalışıyorlar. “Seninki yemiyorsa da başka çocuklar için imza atsana” diyorlar.

BİRBİRİMİZE GÜVENDİKÇE...

Okuldaki temizlik sorunundan da çokça bahsediyor veliler. Daha önce okulu temizleyen kadına 8 bin lira veriyorlarmış. “Zaten bu paraya bu işi kimse yapmaz” diyorlar. Veliler için beslenme kadar can yakan bir mesele temizlik sorunu. Öyle ki veliler, bir sınıfta toplantı yapıp kendi aralarında temizlik yapmaya kadar götürmüşler işi. Ama koskoca okulu düzenli olarak temizlemelerinin mümkün olmadığını da görmüşler.

Sonraki gidişlerimizde artık bizler de tanıdık yüz olmaya başladık, kadınlar da bizim için tanıdık yüzler olmaya başladı. İlk gün yanına gittiğimiz, başta imza vermeye çokça çekinen genç bir kadın ertesi hafta yanında 2 arkadaşını getirmenin heyecanıyla selamlıyordu bizi. Birçok veli arkadaşlarını da standa yönlendiriyordu. Ancak “Birlikte imza toplayalım mı, komşularınıza da imzalatmak ister misiniz?” dediğimizde “Siz toplayın ben tanıdıkları yönlendiririm” deyip gülümsüyorlardı. Neyse, daha yolun başındayız. Birbirimizi tanıdıkça, birbirimize güvendikçe birlikte imza toplayacağımız günleri de görebiliriz. 

Fotoğraf: Ekmek ve Gül