Omurilik zedelenmesi nedeniyle tekerlekli sandalyede yaşamın içindeyim. Adı “engelli” olanlara değil, tekerlekli sandalyedeki engellilere de iş imkanları istiyoruz.

Benim tek istediğim çalışmam, kendi emeğimin ekmeğini yiyebilmek. Başka beklentim yok devletten ve yerel yönetimlerden. Açılan halk eğitim kurslarında yapılanların satışı vs hepsi hikâye. Bunlarla aş kaynamıyor. Bizlere yarı zamanlı bile olsa farklı işlerde örneğin çağrı merkezlerinde çalışabiliriz. Ama görüntüde tekerlekli sandalye varsa algı direk “yapamaz” oluyor. Ama aslında bizlerin diğer bireylere göre hem maddi hem psikolojik olarak da çalışmaya daha çok ihtiyacı var.

Mesela ben engelli maaşı alamıyorum çünkü eş durumundan SGK’ya bağlı olunca engelli maaşı alınamıyor. Böylece eve hiçbir gelir sağlayamıyorum. Biz kadınlara bu toplumda “güçsüz” dayatması yapılırken engelli kadın olmak daha da zor. Benim bugün tek işim anneliğim. Oysa ben çok daha fazlasıyım. Eşimin kazandığıyla kızıma kısıtlı imkan sunmak beni üzüyor. Daha iyi eğitim alabilecekken bunu ona sağlayamadığımı düşünüyorum.

Öte yandan bizler için barınma ve yaşam sürdürmek de çok zor. Örneğin asansörü olmayan bir yapının inşa edilmesine izin verilmemeli. Bu Türkiye şartlarında ne kadar mümkün tartışılır. Asansör yoksa da bize eşiksiz giriş katlar kalıyor. En basitinden bizlerin güneş gören, rutubetsiz evde yaşamamız çok daha önemli. Ama bu mümkün olmadığı için ailemiz de bizimle birlikte daha zor koşullarda yaşamak zorunda kalıyor. Kızımın odası yok mesela salonda uyuyor.

Bacağımdaki güç az olabilir ama inanın algılarım ve diğer uzuvlarım çok daha iyi çalışıyor. Toplumdaki engellilere en azından çalışmaya çok istekli olanlara bir deneme süreci tanıyın. İnsanlığın devam ettiği. Yoksulun, güçsüzün ezilmediği güzel günlere…

Fotoğraf: Canva Pro'nun yapay zeka görsel oluşturma aracıyla oluşturuldu