Küçük yaştan beri çeşitli iş yerlerinde çalıştım. Bu ülke de okumak pek kolay değil, ya ailene yük olup okuyacaksın ya da okumayıp patronların dilediği gibi işçi olacaksın.

Ben hayatının başında, 19 yaşında kendi ayaklarının üstünde duran bir kadın işçiyim. Hepimiz biliyoruz bu ülkede kadın olmak zor. Kadın olarak daha çok mücadele etmen gerekiyor. Hem çalışırken hem evde hem okulda, kısaca hayatın her alanında... Ben de 8 Mart’a giderken genç bir kadın işçi olarak fabrikada yaşadıklarımızdan bahsetmek istiyorum.

Bizim fabrikada kadın erkek eşitliliği yok. Hâlâ işçi kadınların aldığı maaş yan gelir olarak hesaplanıyor ve bunun için erkek işçilerden daha az ücret veriliyor. Bundan dolayı kadın işçiler ek iş aramak zorunda kalıyor. Asgari ücrete zam geldi ama çok az geldi. Patronlar sermayeye sermaye katarken biz işçilerin ek zamlarını bile vermediler. Ocak ayını kuru asgari ücretle geçirdik. Kimi kadın işçiler ek iş yaparken kimisi fabrikada mesai yapabilmek için müdürle konuştu. Müdür mesai yapmalarını kabul etti. İşin kötü yanı kadınlar bir ay boyunca mesai yaptığı halde ay sonu gelince sadece bir kuru maaş aldılar. Biraz kötü bir durum oldu. Biz işçiler ne yapsak da aynı maaşı alıyoruz. Mesai yaptığımız halde mesailerin verilmemesine mi yanalım, ek zam için konuşmamalarına mı? Bizleri görün artık. Kadın işçilerin maaşları ek gelir değil. Kadınların hepsi ev geçindiriyor ama kimse bunun farkında değil. Biz işçilere insanca yaşanacak ücret verilsin istiyoruz. İşçi kadınlar çocuklarıyla vakit geçirmek için uykusundan mahrum kalmasın. Aynı işi yapıyorsak aynı ücreti de almalıyız. 8 Mart’ta eşit işe eşit ücret talebimizi daha güçlü bir şekilde söylemeliyiz.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül