Küçükken meraklı bir afacanlıkla büyüklerime ne zaman doğduklarını, ne zaman evlendiklerini sorardım. Onlar da bana ya bağ bozumu ya da harman kalkınca derlerdi. Bağ bozumu mu? Harman kalkınca mı? Yani hangi zaman oluyor? Eylül, ekim, kasım ayları bağ bozumuydu. Bu dönemde üzümler toplanır, bir güzel kaynatılıp pekmez yapılır. İşler güçler biter, kışlık hazırlıklar yapılır ondan sonra düğün yapılırmış eskiden. “Neden yazın yapmazdınız?” dediğimde azarı işitirdim. Yaz ayında düğün mü olurmuş onca iş güç dururken... Karınca misali bütün bir yaz kışa hazırlık yapılır.  

Eskiden köylerde yaşayan büyüklerimiz taze taze toplarlardı domatesi, biberi, bamyayı. Sıra sıra dizerlerdi ipe. Şehirde yaşayanların da balkonları rengarenk oluverirdi. Herkes telaşe, birbirlerine sorardı; “Ne kuruttun? Kilosu kaçtan aldın onu bunu…”

Bu sene eşim ve ben artık ailelerden beklemek yerine kendimiz giriştik kurutmalıklara. Yazın bile çoğu şeyi pahalı yerken kışın fiyatlar daha da artacak düşüncesiyle aslında çok da ucuz olmayan sebzeleri alıp kuruttuk, yani işte hepsinden en fazla ikişer kilo. Öyle eskisi gibi onar, ellişer kilolarla kurutmalıklar yapamadık tabii ki. Hayat çok pahalı. Eskiden bolluk vardı diye ucuz olurdu. Hele bir de toplu alırsan daha da indirim olur kışın ekonomisini yazdan kotarırdık. Şimdi tüm kışı atlatmak için kurutmalık yapmak değil derdimiz. Arada çıkarıp sofraya koyalım en azından diye yapmaya çalıştığımız birkaç poşet kurutmalık.

Şimdi balkonumdan baktığımda çok az komşumun kurutmalıklar yaptığını görüyorum. Düşünüyorum; acaba kurutmalığı fazla olanlar durumu iyi olanlar da, olmayanların iyice fakirleşenler mi?