Eskişehir’de günde ortalama 6 bin kişiye yemek çıkaran bir üniversite yemekhanesinde şirket elemanı olarak çalışan işçilerle, yemekhane koşulları hakkında görüştük. Çalışma koşullarının zorluğuna değinen işçiler, geçici işçi olarak görülmelerinin hayatlarına olumsuz yansıdığını söyledi.

5 yıldır aynı şirkette çalışan bir kadın işçi, her geçen gün koşulların daha da zorlaştığını belirterek başlıyor konuşmasına: “Köleden farkımız yok.” Uzun çalışma saatlerinin en büyük sorunlarından biri olduğunu, günde 12-13 saatlerinin işyerinde geçtiğini anlatan işçi, “Önceden böyle değildi. En azından çalışan sayısı fazlaydı, üstümüzdeki yük daha azdı. İşten daha erken çıkıyorduk. Şimdi akşam 9’da evde oluyorum. Yemekhanede çalışıp da evde yemek yapacak zamanımın olmaması garip bir durum” dedi. Yemekhanenin mecbur olunmasa çalışılacak yer olmadığını, kendine ve eve ayıracak zamanının olmadığını ifade etti. Kadın işçi, “Çocuklarımla ilgilenemiyorum. Yorgunluktan kanepede uyuyakalıyorum çoğu zaman. Bir de karşılığını alamama boyutu var. Başkalarının karnını doyuruyoruz, ama bir de bize sorun doyuyor muyuz” diye konuştu.

İŞ KAZASI DEMEK YASAK!

Başka bir kadın işçi ile konuşuyoruz. Üniversite yemekhanesinde çalışmaya yeni başlamış. “Böyle olacağını düşünmemiştim” diye başlıyor söze. İşe bulaşıkçı olarak girdiğini anlatan işçi, her şeyi yaptıklarını söyledi: “2-3 kişinin yapacağı işi yapmaya çalışıyoruz. Gücümüzün üstünde işler bunlar. İş güvenliği de yok, hastaneye gitsek iş kazası diyemiyoruz, giderken uyarılıyoruz” diyen kadın işçi, sözlerine devam ediyor: “Servis yok, kendi imkanlarımızla gelip gidiyoruz, yol parası 2 -3 ay geriden geliyor. Evi neredeyse sadece uyumak için kullanıyoruz. Halimiz kalmıyor başka şeyler yapmaya. Buradan çıksak ne yapacağız? Çalışmak zorundayız. Yemek yemek dışında durduğumuz bir zaman yok. Ne kadar erken yer kalkarsak, eve o kadar erken gideriz diye düşünüp, dinlenmeden çalışıyoruz.”

Çevresindeki insanların, kendisine bu saatte işten mi çıkılır diye sorduğunu belirten işçi, “Mesai de yok köle gibi çalışıyoruz. Bir de sorunlar karşısında muhatap alan yok, ilgilenen yok. Bir iki şey söylesek kapıyı gösteriyorlar. Bir kaç arkadaşımızdan gördüğümüz için korkup konuşamıyoruz bile. İhale biter, çıkarırlar düşüncesi yüzünden sustuğumuz çok şey var” dedi.