Merhaba sevgili kadınlar. Dergide yazımı okuyunca çok mutlu oldum. Sanki çok yakın bir arkadaşımla dertleşmiş gibi hissettim. İkinci mektubu da bu nedenle yani sizlerle dertleşmek için yazıyorum.

Merve'nin Ekmek ve Gül dergisinde yayınlanan ilk mektubu, şort giydiği için dolmuşta saldırıya uğrayan Melisa'ya yazılmıştı. Merve, benzer bir saldırıyı çalıştığı fabrikanın servisinde yaşadığını ve olaydan nasıl etkilendiğini anlatmış, "Melisa, seni gözlerinden öpüyorum. Ne olur sakın susma! Bana umut oldun. Eğer ben de ses çıkarsaydım eminin birileri de bana sahip çıkardı." demişti:
Melisa'nın dolmuşta yaşadığını ben fabrikada yaşadım!

Başımdan geçen olaydan sonra uzun süre toparlanamadım, eşimle aramız çok kötü oldu. Ekonomik olarak durumumuz kötü olduğu için o da bana tavır yapıyordu. İşi bıraktığım için bana içten içe kızıyordu. Bir süre sonra bir tanıdık aracılığıyla bir işe girdim. Burada şartlar daha kötüydü. Ne iş yaptığım belli değildi. Hem temizlik yapıyor, hem mutfağa yardım ediyor, hem de üretimden gelen ürünlerin temizliğini yapıyordum. İtiraz etsem hemen “Sen yenisin, neden itiraz ediyorsun” diyorlardı. Daha önce yaşadığım olaydan dolayı bütün özgüvenimi kaybetmiştim.
İşyerinde biri bana iyi bir şey de söylese ben kötü anlıyordum. Kimseyle arkadaşlık yapmak istemiyordum. Tam altı ay çalıştım burada ve altı ay sonra maaşlarımızı geç yatırmaya başladılar. Bazen üç ayda bir maaş alıyorduk. Eve para götürmeyince eşim hemen başıma kakmaya başlıyordu. “Önceki işini bırakmasaydın böyle olmazdı” diyordu. Senem dolmak üzereyken toplu işten çıkarmalar oldu, beni de çıkardılar. Eşimle aramız daha da kötü oldu. Sürekli “Neden hep senin başına geliyor bu işler? Ben neden atılmıyorum, şu neden atılmıyor, o neden atılmıyor?” dediği için ben de sorunu kendimde aramaya başladım.
Adamın teki bana bir tekme attı, hayatım resmen alt üst oldu. O yüzden keşke susmasaydım, keşke hakkımı arasaydım diyorum. Sizlere sesleniyorum, “keşke” dememek için susmamalıyız.
Dergide okuduğum yazılar güç veriyor, özgüvenimi getiriyor. Dertlerimiz çok, ama çözümsüz değil. Şu an çalışmıyorum. Yeniden bir işe girmeye cesaretim yoktu, ama artık çalışacağım. Kaybettiğim gücümü toparlayacağım ve yeniden başlayacağım. Kendim için, çocuğum, ailem için denemek ve başarmak zorundayım. Bunu yaparken sizin gibi değerli insanların desteğine çok ihtiyacım var. Melisa kardeşimin yaşadıkları benim aklımı başıma getirdi. Ben de bundan böyle susmayacağım ve size yazmaya devam edeceğim. 

Sevgiler...