Ben yıllardır çalışan bir işçiyim. 9 yıl boyunca bir gıda firmasında işçi olarak çalıştım. Her yerde olduğu gibi orada da kadınlar hep ezilen kesimdi. Kadınların daha çok çalıştığı, daha zor ve ağır işler yaptırıldığı bu yerde biz kadınlar bu duruma karşı çıkmak ve söz sahibi olmak için bir araya gelerek sendikaya üye olduk. Çoğunluğu sağladık ama bu bizim hakkımızı almamıza yetmedi. Türkiye’deki yasaların yetersizliği, daha doğrusu işçilerin haklarının gasbedilmesi burada da karşımıza çıktı. Ve kazandığımız hakkımız elimizden alındı. Ama biz mücadeleyi bırakmadık ve 220 gün boyunca işyeri karşısında işimizi geri almak için onurlu bir direniş sergiledik. Ama ne haklı olmamız ne de davaları kazanmamız patronu yola getirmeye yetmedi. Yasaların geç işleyişi ve sürecin uzun olması zorlu ve sıkıntılı günleri art arda getirdi. Yani sistem direnmeye bile izin vermiyor. Çektiğimiz maddi sıkıntılar ve hayat pahalılığı bizi bir an önce tekrar iş bulmaya itti. Tabii ki bu o kadar kolay olmadı. İşten çıkarıldıktan ancak 2 yıl sonra tekrar iş bulabildik.

Şu an Söke’de bir tekstil fabrikasında çalışıyorum. Ama burada da aynı sıkıntılar var. Yani haksızlık ve hukuksuzluk her yerde.

8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü yaklaşıyor. Şiddetin bunca can aldığı ve çözümün göstermelik olduğu, haklarımıza bu kadar göz dikildiği, çalışma koşullarının katlanılamayacak seviyelere geldiği, işsizlik ve açlıkla sınandığımız bir zamanda daha çok mücadele lazım bize… Ve daha çok direnmek! Kadınların daha iyi çalışma koşulları ve iyi bir yaşam için mücadeleyi elden ele taşıması gerek!