Merhaba kadın arkadaşlarım,
Ben özel bir hastanede asgari ücretle çalışan bir işçiyim. Bu ülkede hem kadın olmak, hem de asgari ücretle ev geçindirmek ne kadar zor hepimiz biliyoruz. Bir de bunun üzerine işyerindeki baskılar artınca durum daha çekilmez oluyor.

Kriz var diye patronlar fırsatçılık yapıp, iyice bunaltıyor. İşimizi kaybetmemek için kötü koşullarda çalışmaya razı oluyoruz. Yemek molasını unuttuk, ayakta yemek yiyip işimize devam ediyoruz. Ne evimize ne de çocuklarımıza ayıracak vaktimiz yok. Eve gelip uyuyoruz sadece... Sosyal hayatımız hiç yok. Zaten dışarıda harcayacak paramız da kalmıyor. Mutfakta neyi ucuza pişirebiliriz onun derdindeyiz.

Bir de şu var ki, bu kadar sıkıntı yaşarken çocuklarımız hissetmesin diye düşünmek, hep güçlü görünmek ve çabalamak... Aslında güçlüyüz de, bu yaşadığımız sorunları haykırır ve bir araya gelirsek. O yüzden bir araya gelmeli ve tüm ezilenler olarak hakkımız olanı söke söke almalıyız.

Güzel günlerde görüşmek umuduyla...