39 yaşında, bir çocuk annesiyim. Okul hayatım bittikten sonra hep çalışmak zorunda kaldım. Kızıma iş yerim kapanana kadar annem baktı. Kızımın doğduğu gün kredi çekip ev aldık. Başka türlü bir şeylerin sahibi olamıyoruz. Kızım okula başlayınca işe giremedim. Çok zor şartlarda borcumuzu bitirdik. Kızım ortaokula başlayınca tekrar işe girdim.  

Tam her şey yoluna giriyor derken korona çıktı. Akciğer enfeksiyonu olan kontrol altında bir hastayım. İlk başlarda çok telaşlandım ve korktum. İşe gitmekten başka çarem yoktu. İş yerim işe haftada bir gelinmesi kararı aldı. O gün okullar kapatıldı. Eşim restoranda çalışıyordu aynı gün onun da iş yeri kapandı. Devletten aldığı para kredi ve faturalara ancak yetiyordu. “Allah’tan ben çalışıyorum” dedim. Etrafımız hiçbir yardım alamayan, başvurduğu yerlerden eli hep boş dönen arkadaşlarımız, komşularımızla doldu. Halimize şükredip oturduk yerimize ki o dönem maske bulmak bile mümkün değildi. Tek kullanımlık maske ile haftalarca işe gittim geldim.

‘İHTİYACI OLANLARIN HESABINA TEK KURUŞ PARA GEÇMEDİĞİNİ GÖRDÜM’

İşe gitmek zorunda olan emekçilere tek bir maskeyi bile veremeyen hükümeti gördük.

Hac görevini yerine getirip dönen “Hastalık varsa sana da bulaşsın” diyen vicdansızları gördük. İhtiyacı olan, evine ekmek götüremeyen emekçilerin hesabına tek kuruş para geçmediğini gördüm.

Biz her şeyi gördük de hükümet halkını göremedi.