Esenyalı Kadın Dayanışma Derneğinde “Benim Belediyem, Benim Mahallem, Ben de Varım” projesi kapsamında 12 hafta süren bir kadın hakları eğitimi gerçekleştirdik. Bu eğitim hepimiz için farklılıklarımız ve renklerimizle birlikte öğrendiğimiz, hayatlarımıza dokunduğumuz, aslında birbirinden farklı olmayan sorunlarımız için birlikte çözüm ürettiğimiz bir süreç oldu.
Hayali ülkeler kurduğumuz, drama ve oyunlarla eğlendiğimiz, taleplerimizi sloganlaştırdığımız, renkli afişler tasarladığımız bu eğitimi bir de katılımcı olan kadınlardan dinleyin istedik.

EVET ÇOK DEĞİŞTİM

Hanima Kızıltaş: Dernekten Adile bir gün beni arayarak 12 hafta sürecek kadın hakları eğitimi olduğunu, cinsiyet ayrımı, eşitsizlik ve kendi bedenimizi tanıma üzerine bir eğitim vereceklerini söyledi ve “katılmak ister misin” diye sordu. Ee arayan dernek başkanı Adile olunca –yeri de çok bizde–¬¬ valla sırf kırmamak için tamam dedim.
İlk gün bazılarımız birbirimizi tanımıyorduk, bir tanışma oyunu ile başladık. Eğitmenimiz Adile’ydi. Bir müzik açtı, “kalkın oynayacağız” dedi. Şaşkın bir şekilde mecbur kalktık ama kendi kendime “ağam bizle eğlenir herhalde” dedim. “Müzik durduğunda önünüze ilk gelen kişiye sarılacaksınız” dedi. Böylece birbirimizle tanışıp kaynaştık. İlk tanışmada birbirimize memleket, isim, renk, din, dil sormadan sarıldık. Yalan değil işin dans ve eğlence kısmı da güzeldi. Eğitim boyunca bizi tarihi bir yolculuğa da çıkardı; kadın erkek eşitliğinin olduğu milattan öncesine de götürdü, ormanlarda yağmurlarda yürüdüğümüzü hayal ettiğimiz drama etkinliğiyle eşitliğin bozulduğu yerleri de anlattı.
Bir de ülke kurdurttu bize, ülkemizin adını “Kelebekler Ülkesi” koyduk. “Kelebekler kadar mutlu olalım ama üç günlük kısa ömrümüz olmasın” dedik. “Ülkenizde ne istiyorsanız onu yapın” dedi. Biz üç kadın öncelikle eşit, kardeşçe, din, dil ayrımı olmadan yaşadığımız, az beton çok yeşillik olan bir ülke hayal ettik.
Ülkemizde –bunu defalarca tekrarlamak istiyorum– ama kadın cinayetleri istemiyoruz, çocuk istismarı istemiyoruz, dedik. Bu eğitimde kendi sloganlarımızı yazdık, Adile “içinizden ne geliyorsa yazın” dediğinde yazıyorduk ama kimse birbirinin ne yazdığına bakmıyordu. Ama pankartları birbirimize gösterdiğimizde hepimizin aynı konulardan rahatsız olduğumuzu gördük. Yoksulluk, şiddet, ayrımcılık, cinayetler, istismar... Evet hepimiz rahatsızız ve bunlar karşısında neler yapabileceğimizi de konuştuk.
Eğitimi sonunda artık yanımda tanıdığım ya da tanımadığım birinden bahsettiklerinde tepkim şu oluyor; “İnsanların giyinişinden, oturuşundan, gidişinden gelişinden bize ne” diyorum, “ayrıştırmadan konuşalım lütfen.”
“Yok yok bu dernek seni çok değiştirdi” diyorlar. Evet doğru değiştirdi çünkü sırf dernekteki arkadaşlar darılmasın diye katıldığım bu eğitimden çok şey öğrendim.

ÖZGÜR VE ÖZGÜVENLİ HİSSETTİM

Zeliha Kökel: 12 haftalık eğitim programında yeni insanlarla tanıştım. Kendimi özgüvenli ve özgür hissettim, istediğim gibi hareket ettim, yapmacık davranmam gerekmedi. Kendimi ve karşımdaki insanları rahatlıkla eleştirdim. Kişisel sorunlarımı unutuyordum kafam rahatlıyordu. “Bitse de gitsem” diye hiç geçirmedim aklımdan, tersine ne ara geçti bu kadar saat dedim.
Hiç bilmediğim haklarımı öğrendim, bilgilerim arttı ve daha çok öğrenme isteğim gelişti.

HAKLARIMIZI ÖĞRENDİK

Hüsniye Gürbüz Özer: Eğitimin içeriği kadın bedeni ve hakları üzerineydi. Eğitici ve bilgi bakımında çok zengindi. Beni etkileyen konu başlıkları ise bedenimiz üzerindeki haklarımız oldu. Örneğin, istediğim zaman ve istediğim sayıda çocuk yapabilirim bu benim kararım... Şiddetin sadece fiziksel olmadığını öğrendim. Yani cinsel, psikolojik, ekonomik açıdan gördüğümüz tehdit ve baskı da şiddetin diğer çeşitlerini oluşturuyor. Eğitimde kişisel deneyimlerimizi aktardık çekinmeden çünkü ilk başta bir kontrat yapmıştık birbirimizin mahremiyetine saygı göstermek için. 12 haftada yeni bağlar kurduk ve nice güzel etkinliklerde buluşma sözünü vererek ayrıldık.