Bu cezalarla (cezasızlıkla) kadına yönelik şiddet ve kadın cinayetleri biter mi? Ben bitmeyeceğini düşünüyorum.

Bu yazıyı kaç defa yazdım, yırttım. Yazarken yeniden yaşamak o günleri, her kadına şiddet, kadın cinayeti haberinde kendinden bir şeyler bulmak çok zor benim için.

Sıra bana mı geliyor, diye düşünmeden edemiyorum. İki çocuk annesi, boşanmış, kimliğinde bekâr yazan ama ‘dul’ tabiri kullanılan bir kadınım. Benim hikâyem de her şiddet gören kadının hikâyesi gibi. Fiziksel, sözel, psikolojik ekonomik... şiddetin pek çok çeşidini yaşadım. Zor bir boşanma süreci yaşadım. Tehditler aldım, hakaretler işittim. Pes etmedim. Benim arkamda her açıdan duran ailem vardı ve benim çalışıyor olmam en büyük avantajımdı.

2011 Ekim ayında başlayan boşanma sürecim 2014 Eylül ayında sonuçlanabildi. Bu zamana kadar pek çok defa tehdit edildim. Bunlar çocuklarımı benden ayırmak gibi şeylerdi. 2014 Eylül ayında önce barışmak için mesaj gönderdi, sonra hakaret etmeye başladı. Ben hiçbir zaman mesaja cevap yazmadım. Son mesaj ölüm tehdidiydi. O mesajdan aklımda kalan şu oldu: “Sen istediğin kadar koruma kararı al, hiçbir işe yaramaz. Ayşe Paşalı kaç defa koruma aldı, kaç polis koruyordu? Kocası ne yaptı? Öldürdü. Senin de sonun onun gibi olacak. Gelir seni öldürürüm. Beni tahrik etti, namusumu kirletti deyip iyi hal indirimi alırım. 5-6 yıl yatar çıkarım.”

Karakola şikâyete gittim, o kabul etmemek için epey direnç gösterdi ama ben vazgeçmedim.

Tam 8 ay sonra, 2015 Mayıs ayında şikâyetimin davası görüldü, tam 8 ay sonra. 6 ay hapis cezası verildi. Daha önce suç işlemediği için cezası ertelendi.

Yakın zamanda kadına yönelik şiddetten bir ceza daha aldı ve bu sefer ertelenmedi cezası. Bu sefer şiddeti annesine uygulamıştı.

Eğer beni tehdit ettiğinde cezası ertelenmeseydi bu suçu işler miydi? Verilen cezalar hiçbir şekilde caydırıcı değil. Adalet arayan benim gibi pek çok kadın var. Yolumuz uzun, engeller çok. Ama bir olursak engelleri kolaylıkla aşıp yolumuza devam edebiliriz. Yaşamak istiyoruz, hepsi bu!