Adım Birgül, Avcılar Belediyesinde güvenlik görevlisiyim. Yıllardır bu alanda çalışıyorum. Bir kızım ve bir oğlum var. Bekar bir kadınım. Hayatla mücadele ederken öte yandan da veterinerlik okuyorum. Belki ileride istediğim mesleği yapabilirim diye. Pandemiden önceki hayatımızda en azından zor çalışma hayatına rağmen yan yana gelebiliyorduk, sinemaya, kafeye gidebiliyorduk ancak pandemiyle birlikte bunlarda elimizden gitti. 

Hayat koşullarımız zaten kolay değildi şimdi ise sadece evden işe, işten eve. Bizim işimiz insanlarla sürekli muhatap olmak, bunun için de aslında riskli bir işimiz var. Öte yandan bizi gruplara bölüp çalışmamızı sağlayabilecekken aynı şekilde kalabalık bir biçimde çalışıyoruz.

Tüm bu süreçte yine özel sektör kazandı. Oğlumun özel okulu eskisi gibi eğitim veremezken aynı ücreti bizden alıyor. Özel hastanelerden tutun da tüm özel sektör dalları bu dönemi başarılı bir şekilde geçiriyorlar, olan emekçilere oluyor.

Hem özel hayattaki yaşadığım zor süreçler, eşimden ayrılmam ve ayrıldıktan sonra onun kurduğu baskılar, hem iş ve hayata tutunma zorlukları yıpratıcı. Öte yandan ben sendikalı bir çalışanım ve işçi temsilcisiyim; ancak mücadele ederken bile yani mücadele zemininde bile erkek arkadaşların baskılarıyla karşı karşıyayım. Yani ilerici düşünen, hakkını savunan arkadaşlarımız bile belirli ölçülerde size farklı yönden yaklaşıyorlar. Bu bizim toplumumuzun en acı taraflarından biri.

Her fırsatta öykü yazmak istediğimi ancak evini geçindiren ve çocuklarını okutmaya çabalayan bir anne olarak buna pek zaman bulamadığımı, emeklilikte de yaşa takıldığım için kitap yazmak için yine hiç vaktimin kalmayacağı endişesi taşıdığımı belirtmek isterim. İşçi olmanın bir sonu yok, durup kendimizi dinlemenin, üretmenin zamanından çalınıyor hep. Barınmanın bedeli bu kadar ağır olmamalı.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül