Ortaokulda ingilizce öğretmenliği yapan Tara Diamond Noel’den sadece bir hafta önce evsiz kalacağını öğrendi. Ev sahibi, Diamond’un son üç yıldır aylık 1000 pound kira verdiği üç odalı evini satmaya karar vermişti. On yaşlarında bir kızı ve bir oğlu olan bekar anne Diamond, fark etti ki aldığı maaşıyla aynı yerde başka bir ev bulamazdı.

ÖĞRETMENLERİN ALDIĞI MAAŞ KİRA VE DİĞER MASRAFLARA YETMİYOR

İngiltere’nin Bath yerleşkesinde kira fiyatları çok yüksekti. “Okul dışındaki bütün zamanımı özel ders vererek ve sınav okuyarak geçiriyordum ki mutfak masraflarımı ödeyip borca girmeyeyim. Üç yataklı başka bir eve çıkmak bana 1,300 pounda mal olacaktı. Çocuklarıma ve bana sadece aylık 320 pound kalacaktı. Çok fazla para kazanmadığım için iki yataklı evlerin sahipleri bile bana kapılarını kapattı.” Depozito dahil, ev taşımak için Diamond’ın 4000 pounda ihtiyacı vardı. “Param yetmiyor” diyordu. Bath’da kalmak istediği şu sözlerle söylüyordu Diamond, “Benim hayatım buraya bağlı, özellikle de bir bekar anne olarak. Kızım ise genel orta öğretim sertifikası alıyor. Ayrıca buradaki öğrencilerim benim için çok önemli.”

Tara Diamond

“ANLADIM Kİ EVSİZ KALACAĞIM”

Diamond, yönetime gidip durumunu açıkladı. “10 yıldır konutlandırma listesinde adım olmasına rağmen bana yardımcı olamayacaklarını söylediler. O zaman anladım ki evsiz kalacaktım. Yaşadığım korkuyu asla tarif edemem, hayatımda hiç bu kadar endişelenmemiştim.”
Okulda her şey yolundaymış gibi davranan Diamond, “sürekli kendime bunun işimi asla etkilemeyeceğini söyleyip durdum ama o kadar korkuyordum ki işime yoğunlaşabilmek için epey çaba harcadım.”
Nihayet bir öğretmen arkadaşına içini döktü ve arkadaşı ona maddi sıkıntı içerisindeki öğretmenlere yardımcı olmak için kurulmuş küçük bir hayır kuruluşundan bahsetti. Bu kuruluş Diamond’a taşınma masrafları ve depozitosunu ödeyebilmesi için ödenek ayırdı. Sonra da yönetim üç yataklı oldukça kötü durumda bir ev önerdi; aylık 489 Pound karşılığında... “Ne yer döşemesi ne de ısıtma sistemi vardı; tuvalet sifonu bile çalışmıyordu. Yine de çok minnettarım. Ucuz atlattığımı düşünüyorum.”

BARINAKTA İKİ ÇOCUĞU İLE YAŞAYAN BİR ÖĞRETMEN: POWELL

Waltham Forest’ta ilkokul öğretmeni olarak çalışanve Londra’da yaşayan Louisa Powell geçen yıl ağustos ayında evden çıkarıldı ve o zamandan beridir iki küçük çocuğuyla acil durumlarda insanların yerleştirildiği barınaklarda yaşıyor. Büyük bir bahçesi olan üç odalı eski kiralık evi şimdi ona hayal gibi geliyor. “Bugün ailecek evsizlerin kaldığı iki dar oda ve kahvaltı veren bir evde yaşıyorıyoruz. Benim başıma gelene kadar hiçbir öğretmenin evsiz kalabileceğini ya da böyle bir evde yaşamak zorunda kalabileceğini düşünmezdim. Ama şimdi öğrendim ki bu herkesin başına gelebilir.”
Powell Eski eşinden hiçbir yardım almayan bekar bir anne olarak zaten çocuklarının bakımından arda kalanlarla iki yakasını bir araya zor getiyordu. “Biraz uzağa taşınmayı düşündüm, daha ucuz bir yere; ama engelli anneme bakan tek kişi benim; o yüzden uzağa taşınamazdım. Yoksa bunların başıma gelmesindense Londra’dan hemen giderdim daha iyi.”
Powell hem okuluna hem annesinin evine gidiş geliş mesafesinde bir yer kiralamak için ne kadar uğraştıysa da gittiği bütün ev sahipleri binlerce poundluk depozito istiyordu ve Powell’ın bu kadar parası yoktu. İsteksiz bir şekilde Waltham Forest kuruluna gidip yardım istedi ama gerçekten evinden tahliye edilmeden ona ev temin edilemeyeceği bildirilerek başvurusu reddedildi. “Yanımda sahip olduğum her şeyi götürüp kapılarına dayanmıştım ve sanki kötünün de kötüsü bir durumdaymışım gibi hissettirdiler. ‘Shelter’ adlı kuruluşu arayıp barınak ve evsizlik yasalarına göre haklarımı öğrendikten hemen sonra kendi haklarım için itiraz edip okulun yakınlarında bir B&B’de acil durum barınağına yerleştirildim.

BARINAKLAR VAR AMA ISITMA SİSTEMİ YOK

Bu arada Powell’ın 4 yaşındaki oğlu evlerini terk ettiklerinden beri her gece kabuslarla, çığlıklarla uykusundan uyanıyor. Odasını paylaştığı 11 yaşındaki ablasının ödevlerini yapabileceği bir alanı yok. “Bu kadar kısıtlı bir alanda çalışmak çok zor. Sürekli birbirimizin burnunun dibindeyiz. Çocuklarım bu kadar zor şartlarda yaşadığı için kendimi çok suçlu hissediyorum” diyor Powell. “Sekiz haftadır ısınma sistemimiz yok ve odalarındaki nem yüzünden çocuklarımın astımı daha kötüye gidecek diye endişeleniyorum.”
Burada yaşamak için ayda 866 pound veriyor. “Ne kadar kötü olduğunu anlatmak gerçekten zor. Oğlumla benim her yerimiz tahtakurusu ısırıklarıyla doldu.” Ona tekrar bir ev tedarik edilmesi için bir savaş veriyor. “Kendi kendime hepsi geçecek diyorum. Kendime sürekli umutlu olmayı hatırlatıyorum. Şimdi sahip olduğum tek şey umut.”

ÖĞRETMENLERİN ÇOĞU BÖYLE YAŞIYOR
‘Shelter’ adlı kuruluşun yaptığı son araştırmaya göre Bath’ta evsizlerin %41’i Diamond ve Powell gibi çalışıyor. Londra’da ise bu oran çok daha yüksek: %47.
Kuruluşa göre ise bu iyimser bir rakam.
Shelter bu veriyi toplamadığı için bu çalışan evsizlerin arasından kaçının öğretmen olduğu belli değil. Ancak, Teacher’s Housing Association’daki evlere yerleştirilen öğretmenlerin %75inin evsiz kaldıklarını ya da kiralarını ödemekte çok zorlandıklarını; elverişsiz ortamlarda yaşayan öğretmenlerden de gelen başvuruların olduğu belirtiliyor.

‘ÖĞRETMEN MAAŞLARI KİRA FİYATLARINA AYAK UYDURAMADI’

Eğitim Daire Başkanlığı öğretmenlerin evsizlik ve acil konutlandırma sorunu ile Çalışma ve Emeklilik Müsteşarlığının ilgilenmesi gerektiğini ifade ederek yorum yapmayı reddetti. Ancak Başkanlık, Birleşik Krallıkta iyi bir öğretmenin yıllık ortalama kazancının OECD ve Finlandiya Norveç veya İsveç gibi Avrupa’nın en iyi eğitim sistemine sahip olan ülkelerin ortalamasının üzerinde olduğunu söyledi.
Ulusal Öğretmen Sendikası sözcüsü Martin Powell-Davis ise problemin kaynağının öğretmen maaşları ile artan kira fiyatları arasındaki ilişki olduğunu söylüyor. “Öğretmen maaşları bırakın hızla artan kira fiyatlarını, perakende fiyat enflasyonuna bile ayak uyduramadı.” Shelter'daki İletişim, Politika ve Kampanyalar Direktörü Anne Baxendale da konut krizinin gittikçe kötüleştiğinin altını çizdi. “Maalesef, süregelen ev kıtlığı sağlık kesintileriyle birleşince sayısı gittikçe artan insanları evsiz kalmaya zorluyor.”