“Burası İstanbul Kadıköy… Feneryolu semtinde çiçekçilik yapan bir kadın, cezaevinden yeni çıkan ve eşi olduğu belirtilen katil erkeğin silahlı saldırısına uğradı. Saldırıda kadın ve annesi yaşamını yitirdi. Bugün iki kadın daha katledildi. Ne dün ne bugün ne yarın bitiyor.”

“Dün Fenerbahçe’de bir insanlık dramı yaşandı. Mahallemizin Çiçekçi Seyhan Ablası caddenin ortasında, herkesin gözleri önünde vurularak can verdi. Burada oturanların her gün gördüğü, selamlaştığı, konuştuğu güler yüzlü biriydi. Her gün birer ikişer eksiliyoruz. Annemizi, kardeşimizi, arkadaşımızı, bizi birer birer yok eden bu kadın katliamına son vermek için ne zaman gerçekten etkili bir şeyler yapacaksınız? #seyhanyüksekova”

“Bu sabah Seyhan’la kaynanası öldürülmüş. Hapisten çıkan eski kocası vurmuş Seyhan’ı da kendi annesini de! Seyhan sokağımızın başındaki çiçekçi kız. Sohbeti olmayan kimse yoktu, insan ilişkileri on numara beş yıldız süper çalışkan kız. Uğursuzun teki öldürdü işte.”

“#kadıncinayeti Mahallemizin Çiçekçisi, her gün önünden geçtiğimiz Çiçekçi Seyhan dün eşi tarafından öldürülmüş. Çok yazık. #KadınlaraYasamHakkı”

“#SeyhanYüksekova İnsanlar bir şekilde hayatınıza dokunur Seyhan gibi. En son bu çiçekleri aldım. Yıllardır tanırım, bu hayatta gördüğüm en nadir kadınlardan biriydi. O güzel gözlerini hayata yumduran adam umarım en büyük cezayı alır. Ruhun şâd, mekânın cennet olsun.”

2020’nin Ocak ayıydı.. Ocak’ın 18’i.. Uyandım, çoğu sabah yaptığım gibi, “bugün neler oldu acaba” diyerek twitter’a girdim. Hatırlamıyorum, o sabah memleketi ya da dünyayı ilgilendiren büyük bir haber var mıydı.. Bir an dikkatimi arka arkaya önüme düşen, aynı mahallede yaşadığı belli kadınların yazdığı bir haber çekti: Mahallenin çiçekçisi, herkesin çok sevdiği Seyhan, tezgâhının önünde kocası tarafından güpegündüz öldürülmüştü. Sokak ortasında. Yukardaki tweet’ler acıyla, öfkeyle yazan kadınların; Seyhan’dan çiçek almış, sohbet etmiş, belki dertleşmiş, belki birlikte gülmüş mahalleli kadınların dilinden, elinden dökülmüştü. Çok etkilendim. Düşündüm günlerce.. Seyhan’ın gencecik güler yüzü ve çiçeklerinin içinde yatan cansız hali geldi hep gözümün önüne. Ve mahalleli kadınların, “çiçekçimizi kaybettik. dün burada bir kadın cinayeti daha işlendi! şiddet’e son” yazarak Seyhan’ın çiçek tezgâhının üstüne koyduğu pankart.. Kadınların artık kardeşlerinin, annelerinin, komşularının, arkadaşlarının, çok sevdikleri çiçekçilerinin kocaları, sevgilileri, babaları tarafından öldürülmesine zerre tahammülü kalmadı.

Bu şarkıyı Güldiyar’la birlikte, tarihe küçük bir not düşmek için yaptık: “Kadınlar yaşasın!” demek için:

“çiçeğim belki, evet?

bazen nergis gibi mis, bazen ‘kasımpatı kadar acı kokan’(*)

su ver, dedim mi hiç?

sen bulandırma suyumu, yeter.

o vakit, öyle bir açarım ki,

kamaşırsın ışığımdan

rengârenk, parlak!”

(*)Didem Madak’a saygıyla..

Feryal Öney & Güldiyar Tanrıdağlı

BGST Records etiketiyle yayımlanan şarkının sözleri Feryal Öney’e, beste ve düzenlemesi Güldiyar Tanrıdağlı’na ait.
Söz: Feryal Öney
Beste: Güldiyar Tanrıdağlı
Düzenleme: Güldiyar Tanrıdağlı
Solist: Feryal Öney
Piyano: Güldiyar Tanrıdağlı
Yaylılar: İstanbul Strings
Kayıt: Özgür Özkan Mete (Ada Stüdyosu)
Miks, mastering: Cansun Küçüktürk