Merhaba ben 14 yaşında evlenen, 16 yaşında anne olan bir kadınım. Ortaokulu bitirdikten sonra babam ve annem “Bu okumasın” dediler, genç kız olduğum için beni kaçırırlar diye düşündüler ve okutmadılar. 15 yaşındaki kızları gerçekten kaçıyorlardı. Yani evliliğe mecbur hale getiriyorlardı.
Beni de uzaktan bir akrabayla evlendirdiler. Evliliğimin ilk altıncı ayı geçmişti. Çocuğum olmuyor diye beni doktora götürdüler. Doktor yaşımın küçük olduğunu söyledi, “Bu yaşta hemen çocuk olmaması normal” dedi. Ama kaynanam durur mu! Bir de hacı hocalara götürdü. Muskalar, dualar... Bir sürü otlar yedirip içirdiler bana.
Bir gün artık utana sıkıla anneme anlattım yaşadıklarımı: “Her gece kocam bana çok kötü davranıyor, çocuk olacak diye canımı çok yakıyor. Sabahları uyandığımda karın bölgemde korkunç ağrılarla uyanıyorum” dedim. Ama o bana kızdı, “sus” dedi, “ayıp o senin kocan.”
Sustum, sonra baktım hamileymişim. Çok ağladım, çünkü korkuyordum. Daha kendimi kadın gibi hissetmeden anne oluyordum. Hamileliğimi ilk öğrendiğimde onlardan saklamayı düşündüm. Ama bayılmalar yaşayınca anladılar. Bana bir süre iyi davrandılar, ta ki doğum günü yaklaşıncaya kadar.
Sancılarım başladı, hatırladığım tek şey yaşadığım korku. Çok zor bir doğum oldu. Kocam ve kaynanam sezaryene izin vermemişler, doğurganlığım azalırmış. Bir bebek verdiler kucağıma, ben hiçbir şey hissedemedim bile, ne düşünmem gerektiğini de bilemedim. Bakmayı beceremiyordum, altını değiştirirken tutamıyordum bacaklarını. Daha kırkı çıkmadan “Sen ne biçim annesin” diye kaynanam bana şiddet uyguladı. Emziremedim çünkü kendime ait hissedemiyordum, nasıl yapacağımı da bilmiyordum. O yüzden süt gelmedi.
Bebek 5 aylıkken beni bir kez daha hamileliğe zorladılar. Yeniden aynı günleri yaşama korkusuyla intihar girişiminde bulundum. Ölmedim, halen yaşıyorum ama buna yaşamak denirse.
Benim yaşadıklarım 12 yıl öncesi. Şimdi bu 115 kız çocuğunu o kadar iyi anlıyorum ki, bana sebep olanlar onlara da sebeptir. Hesap sorulsun daha ne diyeyim.