Kadın hakları kavramı dünyada özellikle 19. yüzyılda önem kazandı. Dünyanın birçok ülkesinde kadınlar oy hakkı elde etmek, erkeklerle eşit olabilmek için mücadele etti ve bedeller ödedi. 

15 Haziran 1923: Cumhuriyetin ilanından sonra 1923 yılında Nezihe Muhittin ve on üç arkadaşı Mecliste kadınların temsili için Kadınlar Halk Fırkasını kurmak istedi. Fakat fırkanın kuruluş dilekçesine ret yanıtı verildi ve kadınlar Halk Fırkasını Türk Kadınlar Derneğine dönüştürdü.

20 Mart 1930: Türkiye’de kadınlar belediye seçimlerinde seçme hakkı kazandılar.

26 Ekim 1933: Köy Kanunu’nda muhtar seçme ve köy heyetine seçilme hakkı düzenlendi. Türkiye’de kadınlar, köy muhtarlıklarına ve ihtiyar heyetlerine seçilmeye başlandı.

5 Aralık 1934: Kadınlar milletvekili seçimlerinde seçme ve seçilme hakkına ise bu tarihte yapılan anayasa değişikliğiyle kavuştular.

8 Şubat 1935: İlk defa meclis seçimlerine katılan kadınlar mecliste 18 sandalye elde ettiler.

Türkiye kayıtlara, kadınlara seçme ve seçilme hakkını veren ilk ülkedir şeklinde geçti. Oysa hakikat bundan iki noktada ayrılıyordu. İlk nokta; kadınların ulusal seçimlerde oy hakkını Yeni Zelanda’da 1893, Avustralya’da 1902, Finlandiya’da 1906 ve Norveç’te 1913’te kazanmalarıydı. Hakikati saptıran diğer önemli nokta ise bu hakkın Türkiye’deki kadın hareketinden ve taleplerinden bağımsız anılmasıydı. Bu durum dönemin kadın hareketini görünmezleştirirken, günümüz kadınlarıyla bağını da kopardı. Haliyle tüm övgü ve alkış, dönemin rejimine gitti.