Flormar fabrikasında 2,5 aydır çalışıyordum. İşin zorluğundan, maaşların düşük olmasından, çalışma saatlerinin uzunluğundan kaynaklı işten çıkacaktım. Sonra fabrikada sendikal bir faaliyet olduğunu duyunca hiç düşünmeden üye oldum. Sendikanın ne olduğunu, kazanımlarını bildiğim için etrafımdaki arkadaşlarımı da ikna ettim.

Beni 2,5 ayın sonunda işten çıkardılar. Sebep olarak ‘performans düşüklüğü’ dediler. Asıl sebep ise içeride sürdürdüğüm sendikal faaliyetti. Maalesef ki işverenler; ufku açık, içeride işçilerin gözünü açacak kimseyi istemiyorlar. Şu bir gerçek ki Türkiye’de kadın işçi çalıştırmak hep daha ucuza mal olmuştur. Kadın işçilerin maaşı hep eve giden ek gelir olarak görülmüştür. Flormar da bunu çok iyi kullandı. Flormar 1 iken 10 oldu, sonra 100, sonra 1000’e ulaştı. Kendi işçisine reva gördüğü; ramazan ayında 132 işçisini kapı önüne koymak oldu. “Cumhurbaşkanı sendika haktır, hatta iki sendikaya birden üye olabilirsiniz” diyordu. Biz bir sendikaya üye olduk diye kapı önüne konduk. İki sendikaya üye olsak sınır dışı edeceklerdi herhalde. Bize bu hakkı veren devlet 138 gündür nerede? Eğer devlet varsa adalet nerede? Maalesef devlet de işverenden yana, hatta kolluk güçlerini üzerimize salacak kadar.

Ben bütün emekçileri dayanışmaya ve birlik olmaya çağırıyorum. Unutmayın ki birlikten kuvvet doğar. Biz bu kadar karamsarlığın içinde umudumuzu hiç kaybetmeden ilk günkü kararlılıkla mücadelemize devam ediyoruz ve hakkımızı alana kadar o kapının önünden ayrılmayacağız. Direne direne kazanacağız.