Üzerinden 28 yıl geçmesine rağmen Sivas Katliamı hafızamızda hâlâ taze hâlâ yüreğimiz yanıyor. O yıllarda bir eve gündelik temizliğe gidiyordum. Maddi durumumuz oldukça perişan yakacak yakacağımız, pazara gidecek paramız yoktu. 2 Temmuz olayını günler sonra gazeteden öğrenebildim. Çalıştığım yerde evin genç kızı gazeteyi sallayarak “Bunlar da gebermiş” diye bir şey söylendi. Duyduğuma inanamadım. Zaten içim paramparçaydı, çok üzgündüm insanlarımız orada yakılarak öldürülmüştü. “Bu kız ne diyor böyle diye” düşündüm. “Nasıl bir insanlıktı bu?” Haliyle çok sert tepki gösterdim, bağırdım ve o gün de işimden oldum. Trenle eve dönerken bütün yol boyu yaşananları düşündüm. Eve geldiğimde yaşadıklarımı eşime ve kızıma anlattım. Onlar da üzüldüler. Kızım 12-13 yaşlarındaydı “Çok iyi yapmışsın” dedi. Yıllarca Madımak Oteli utanç müzesi olsun diye bekledik ama olmadı. Müze yapmak yerine restoran açıp yemek yediler. Bu yaptıkları bizi insanlıktan soğutur hale getirdi. Madem ki orada bir provokasyon vardı, oradakiler galeyana gelmişti peki sonrasındaki bu tutum neydi ve devam ediyordu? 28 yıldır hâlâ sürüyor adalet arayışımız. Devlet tarafından hiçbir adım atılmazken anmalar bile engelleniyor. Hepimiz biliyoruz ki bu vahşet planlı yapıldı. Yitip giden 33 can ve hiçbir şey olmamış gibi bu vahşeti yaşatanlar siyasette yerini aldılar. Zaman aşımı diyerek üzerini örttüler.

Şimdi ise bir suç örgütü lideri çıkıp videolar çekiyor, devlet, mafya, siyaset üçgeninde dönen kirli ilişkilerle ilgili açıklamalar yapıyor. Bildiğimiz ve bilmediğimiz bir sürü olayı açıklıyor. O zaman orada 33 masum insanın yanmasına seyirci kalanların daha nice canları faili meçhullerle yok ettiklerini öğreniyoruz. O gün sessiz kalanlar bugün de işin ucu kendilerine dokunmasın diye sessizliklerini koruyorlar. Bizler; geleceğimiz olan çocuklarımızın özgür bir ülkede yaşaması için bugüne kadar nasıl adaletsizliğe boyun eğmeyip mücadele ettiysek bundan sonra da böyle devam edeceğiz. Umudumuz yetiştirdiğimiz çocuklarımız, gençlerimizdir.