Ben Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi öğrencisiyim, Rojin’in sıra arkadaşıyım ve Rojin'i unutturmamayı bir borç olarak görüyorum. Ancak son zamanlarda Rojin’in adını kampüste de gündemde de göremiyoruz. Tam da bu dönemlerde öfkemizi daha diri tutmalıyız, Rojin’in davası aydınlanana kadar bu davayı kendi davamız gibi sahiplenmeliyiz.

Rojin'in kaybolduğu ilk günlerde eylemler yaparak sesimizi duyurmaya çalıştık ama hep önümüzde onlarca polis ve güvenlik görevlileri vardı. O güvenlikler bize engel olmak yerine vaktinde işini yapmış olsaydı Rojin kaybolur muydu? Kaybolduktan sonra gerekli aramalar yapılıp özenle çalışılsa Rojin'i sağ bulabilir miydik? Bu sorulara sürekli kafa yoruyorum ve hep bir acabayla karşılaşılıyorum...

Rojin’in cansız bedeni bulunduktan sonra da eylem yapmaya devam ettik ama bu sefer önümüzde duramadılar herkesin gözlerinde öfkeyi ve acıyı görebiliyordum. Eylem çok güzel geçti beklediğimiz kitleye ve sese ulaştı ama bu da yetersizdi çünkü olayı aydınlatması gerekenler olayın üstünü kapatmak için elinden geleni yaptı. Rojin’in babası da bizler gibi sesini duyurmaya çalışıyordu. Birçok kez Van’a, kampüse geldi. Van Barosu babanın yanında durarak kampüste bir basın açıklaması yaptı orada da sesimizi duyurmaya çalıştık.

GÜVENLİK ÖĞRENCİLERİ KISITLAYARAK OLMAZ

Sesimizi duyurmuştuk ama asıl amacımız Rojin’e ne olduğunu öğrenmekti. Ancak sorularımızın cevabını bir türlü alamadık, yurtta, kampüste daha fazla kısıtlanıyorduk... Evet biz tedbirlerin alınmasını istemiştik ancak böyle cinayetleri önlemek bizleri kısıtlamakla olmaz! Ben kendimi kampüste güvenli hissetmek istiyorsam bunun çözümü kampüste gezmemem, geç saatlere kalmamam değildir. Kampüsümde güvenli hissetmek benim en doğal hakkım ve bunu sağlamak zorundalar.

Bu olanlardan sonra da üniversitede konu hakkındaki görüşler çoğalmaya ve olumsuz düşünceler oluşmaya başladı. Kimisi “Biz elimizden geleni yaptık yapacak bir şey yok artık” dedi, kimi Rojin’in dışarı çıkış saatini ve tek oluşunu konuştu. Bu düşüncelerin karşısında duransa benim gibi Rojin’in sıra arkadaşları. Rojin’in yerinde ben de olabilirdim, sen de olabilirdin, bir başkası da olabilirdi; kişilerle, olay saati ve yeriyle hiçbir ilgisi olduğunu düşünmüyorum. Rojin’in ölümünün aydınlatılması için elimizden geleni yapmalıyız. Ben susarsam, sen susarsan kimin umurunda olacak! Yarın aynı durumla karşılaşınca bizim için kim çabalayacak? Şimdiye kadar ses olduk, olmaya çalıştık, eylemlerimizde başarılı olduk ama sonuca varmadan susmamalıyız, mücadelemizi devam ettirmeliyiz, ettirmek zorundayız.

Fotoğraf: MA