Bir grup genç kadın İkbal ve Ayşenur'un katledilmesinin ardından liselerinde yürüyüş yapma kararı almışlar. Katledilen kadınların fotoğraflarını çıkartıp yakalarına asmışlar. Ama belli bir yere kadar izin alabildikleri için bu yürüyüşü gerçekleştirememişler. Tam hayal kırıklığı başlarken hocaları bir grup ödevi vermiş. Konuyu seçmekte serbestlermiş bu genç kadınlar. Seçtikleri konu ise kadın hakları ve kadın mücadelesi olmuş. Tek tek insanlarla sokakta röportajı yapmayı, daha sonra bunu okullarında sunmayı kafaya koymuşlar. “Bize kim yardımcı olabilir” diye düşünürken okulda bir genç kadın bizi yani Esenyalı Kadın Dayanışma Derneğini önermiş.

Bir anda derneğimizin kapısından içeri bir grup genç girdi. Kimisi 18 yaşındaki ablasını getirmiş, kimisi de annesini. Başladık sohbet etmeye. Genç kadınlar öfkeli, kinli, cesur... Bu öfkelerini, kinlerini kime yönlendireceklerini bilecek kadar da akıllılar. Kadın cinayetlerinin, istismarın toplumsal bir sorun olduğuna hakimler. Biber gazı fiyatlarının İkbal ve Ayşenur'un katledilmesinden sonra arttığını ve biber gazı taşımanın, savunma sporlarını öğrenmenin bir kurtuluş yolu olmadığını da görüyorlar.

HAREKETE GEÇMEK İÇİN BULUŞTUK

"Röportaj yapacağız, pankart hazırlayacağız, bilmeyen insanlara 25 Kasım nedir, biz öğreteceğiz" dediler. Bir şeyler yapmanın verdiği mutluluk ve heyecanı gözlerinden okuyabiliyordum. Birkaç gün sonra genç kadınlar okullarında 25 Kasım Kadına Yönelik Şiddete Karşı Uluslararası Mücadele ve Dayanışma Günü için müdür yardımcıları ile konuşmuşlar ve seminer planlamışlar. Böylelikle, 25 Kasım günü Tuzla Borsa İstanbul Mesleki ve Teknik Anadolu Lisesi öğrencileriyle buluşarak 25 Kasım'ın tarihçesi, kadın hakları ve mücadelesi üzerine bir seminer gerçekleştirdik. Gençlerle bu konuyu konuşmak, onların bakış açılarını duymak, onlara bu mücadelenin ne kadar değerli ve güçlü bir şey olduğunu anlatmak benim için de oldukça anlamlı ve öğreticiydi.

Seminerin başında, Esenyalı Kadın Dayanışma Derneğinin kuruluş aşamasını ve 25 Kasım'ın tarihçesini konuştuk. Kadınların mücadelesinden, toplumda karşılaştıkları zorluklardan, cinsiyet eşitliği konusundaki eksikliklerden ve iktidarın bu konudaki tutumundan bahsettik. İçerideki atmosfer çok sıcak ve samimiydi. Öğrencilerin gözlerinde “Ne yapabiliriz?” sorusuyla, merak ve öğrenme isteği vardı. Konuşmamı yaparken onlardan gelen sorularla adeta bir diyalog kuruluyor, her cevabımda onların daha da çok düşündüğünü görmek beni motive ediyordu. Bu seminer sadece bilgi vermek değil, bir araya gelip ortak bir şeyler yapma isteğini uyandırmak içindi. Gençlerin, toplumsal eşitlik için daha fazla şey yapabileceğini ve birbirlerinin yanlarında olduğunu hissetmeleri çok kıymetli. Genç kadınların yüzlerinde, "Demek ki biz de bu mücadelenin bir parçası olabiliriz" ifadesini görmek bana bu mücadelenin gücünü bir kez daha hatırlattı.

En güzeli de genç kadınların “kadına şiddete hayır” yazılı tişörtler giyerek koridorda döviz, pankart ve resimlerini sergiliyor olmasıydı. Katledilen bütün kadınları tek tek araştırmışlar ve fotoğraflarını çıkartarak okuldaki herkese yakalarına takmaları için dağıtmışlar. Ben de o sepete elimi attım bir fotoğraf seçtim. Bana İkbal' in fotoğrafı denk geldi. Bir arkadaşım da elini sepete attı ve yakasına takmak için bir fotoğraf seçti. Ona da ismini ve yüzünü hiç bilmediğimiz, katledilmiş bir kadın denk geldi. Hep diyoruz ya isimler değişiyor, yüzler değişiyor, tarihler değişiyor ama olaylar değişmiyor. Bir kez daha bunun farkına varmış olduk. Her bir öğrencinin içinde bu konuda bir şeyler yapma isteğinin olması ve kararlılıklarını görmek; umudumuzu ve mücadelemizi sürdürebileceğimizin bir göstergesi daha oldu.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül