Her yıl olduğu gibi bu yıl da 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü için Narlıdere Demokrasi Platformundan kadınlarla bir araya geldik. Alınan kararlar doğrultusunda 8 Mart günü siyahlar giyinip “Bu yıl yastayız” derken, bağladığımız mor fularlarla da “Ne yazık ki 21. yüzyılda hâlâ eşitlik mücadelesi veriyoruz” mesajı verdik.

En acı çığlıklarımızı sessiz yürüyüşle attık. Sesli yürüyüşe izin verilmediğinden aslında. Görevleri bizi korumak olan ama her tür hak arama, özgürleşme eylemlerinde en çok da onlardan kendilerini "korumaya" çalışan kadınlar, kolluk görevlilerinin izin verdiği daracık kaldırımdan meydana kadar yürüdük. Deprem felaketinin yaşandığı 11 ilin adının yazılı olduğu yere mumlarını yakarak, depremde kaybedilen ve günümüze kadar özgürlük, eşitlik mücadelesinde yitirilen kadınlar için saygı duruşunda durduk.  

Yaşama yeniden tutunmak için deprem bölgesinden Narlıdere’ye göç eden bir kadın, “Yaraları saracağız, yardım edeceğiz deniliyor ama bunların hiçbirini görmedik, göreceğimizi de sanmıyoruz, umudumuz yok” diye yaşadıklarını paylaştığında, gerçekle bir kez daha yüzleştik.

Konuşmalar, sloganlar, mücadele çağrıları, şiirler, ağıtlarla farklı bir mücadele günüydü bizler için. Son günlerin çığlığı olan türkünün sözleri ilk defa bu kadar dokunaklı gelmişti çoğumuza: “Nesini söyleyim canım efendim? Gayri düzen tutmaz telimiz bizim/ Arzuhâl eylesem yâr yâr deftere sığmaz/Omuzdan kesilmiş kolumuz bizim/ Benim bu gidişe aklım ermiyor/ Fukara hâlini kimse sormuyor/ Padişah sikkesi yâr yâr selam vermiyor/ Kefensiz kalacak ölümüz bizim/ Serdari hâlımız böyle n'olacak?/ Kısa çöp uzundan hakkın alacak”…

Kısa çöp uzundan hakkını alacak; Kız Kardeşlik Köprümüz her yere ulaşacak.

Fotoğraf: Narlıdere Demokrasi Platformu