Geçtiğimiz günlerde kendi yaşadığımız semtte bir kadın eşi tarafından vurularak öldürüldü. Belki bazılarımız insanların aralarındaki konuşmalarından duydu bunu, belki bir haber yayının alt yazısından ve "Yazık olmuş" deyip geçtik.

Artık hepimize gündelik ya da normal bir olay gibi geliyor. Peki bir insanın canına kıyılıyor olması bize neden normal geliyor? Bunu düşündük mü? Bilemiyorum. Normalleştiren bizler miyiz yoksa öldürülen yüzlerce kız çocuğunun, gençlerin ve kadınların arkasında durulmadığı adalet sistemimiz mi?

Cinayetleri işleyen insanların bunu neden bu kadar kolay yapabildiklerini düşündük mü? Bir kadını tehdit edildiğinde karşı tarafın aldığı ceza ile bir kadın öldürüldüğünde karşı tarafın aldığı cezanın arasında, bir caydırıcılık olacak kadar bile fark olmadığını biliyor muyuz?

Yaşadığınız ülkede vahşi şekilde hayallerinizden, umutlarınızdan, arkadaşlarınızdan ve sevdiklerinizden koparılıp atıldığınız zaman bir haber kanalının altından sadece isminizin geçtiğini düşünün. Bu ülkede hayal kurabilecek, yaşayabilecek bir amacınız kalır mı yoksa yaşayacağınız muhtemel sonu mu beklersiniz?

Bir seçenek daha var, o da yaşadığınız ülkeyi ve sistemi insancıl bir şekilde düzeltmek mi istersiniz?

Bence hepimizin dönüp önce kendine sorması gereken sorular var; daha sonra verdiğimiz cevaplar doğrultusunda önce kendimizden başlayarak bakış açımızı değiştirmeye yönelik birtakım çalışmalar yapması gerek. Bana dokunmayan yılan kardeşime, ablama, anneme ve arkadaşıma hatta yoldan geçen kediye bile dokunuyorsa bin yıl yaşamasın. Her değişim önce kendinden başlar, artık hiç kimse yaşanılan bu olayları kendi için normalleştirmesin ve bu düzenin değişeceği bir adım atsın.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül