Merhaba Ekmek ve Gül okurları,

13 yaşımda çalışmaya başladım. Evlenmeden önce aileme katkı olsun diye çalışıyordum. Şimdi yeni evliyim, eşim de çalışıyor, kiradayım, borçlarımız var, kredilerimiz var. Bizim gibi yaşamaya çalışan milyonlarca insan var bu ülkede. Asgari ücretle çalışıyorum ve asgari ücretle asgari düzeyde geçinmek bile mümkün değil artık. En son ne zaman kırmızı et aldığımı hatırlamıyorum mesela. Çocuk istiyorum ama geleceğimi göremediğim için sürekli erteliyorum. Erteliyorum ama bir yandan da yaşım geçiyor, yaşım geçtikçe anne olma ihtimalim düşüyor. Hele pandemi dönemini iyice sömürüye çevirdiler. Çalıştığım yerde çokça kadın var. Kimisi eşinden ayrı, çocuklarına bakabilmek için çalışıyor. Kimisi ablasıyla beraber iki aile üst üste yaşıyor, fazla masraf olmasın diye. Herkes üç kuruş daha fazla nasıl kazanırım da yarım kilo, bir kilo daha fazla yiyecek alabilirim diye düşünür halde. İlk işe başladığım zaman 8 saat çalışıyorduk, 2 çay molamız vardı. Şimdi tek çay molası var onda da eğer tuvalete gidersen çay alamıyorsun, çay alırsan tuvalete gidemiyorsun. Kadınız, regl oluyoruz, haliyle tuvalete gitmemiz gerekiyor. Onda bile ağrımıza sızımıza rağmen dişimizi sıka sıka çalışıyor, tuvalete koştur koştur gidiyoruz. Sırf sık sık su içmeye gitmeyelim, tuvalete gitmeyelim diye sebilleri hepimizin uzağına koydular. Bunlar insanca koşullar mı, soruyorum şimdi? O kadar hızlı yemek yiyoruz ki, artık hazmedemiyor midem muhtemelen, sağlığımız bozuluyor. Ne için? Birileri daha çok para kazansın da ben de üç kuruş maaşı alabileyim diye. Sağlık sorunu olan bir arkadaşım var iş yerinde, sırf o günlük parası kesilmesin diye “gelmek zorundayım” deyip baygınlık geçirene kadar çalıştı. Bunlar reva mı? Bunların kendi kendine değişmesini beklersek daha çok bekleriz, bizim talep edip, bizim değiştirmemiz lazım. Yoksa onlar yine bildikleri gibi kendi politikalarını uygulayacaklar.

Fotoğraf: DHA