Ben yaklaşık dört yıldır hem okuyup hem çalışan 22 yaşında bir işçi kadınım. Her geçen yıl yaşamak bizler için daha da zorlaşıyor. Gün doğmadan işe gidip gün battıktan sonra eve dönüyorum. Evde ailesinden şiddet gören genç bir kadın için çalışmak bir seçenek değil, bir zorunluluk. Çünkü bizim için başka bir savaşma yolu yok. Bu savaşı her gün, her saat devam ettirmek zorundayız.

Hayat pahalılığı ve aile şiddetiyle olan mücadeleye hükumetin politikaları da eklenince sanki dikenli tellerin arasından çıkmaya çalışıyor gibi hissediyorum. Bu başka nasıl tanımlanır bilmiyorum. Dikenler her geçen gün daha derine batarken hükümetin politikaları, geleneksel aile ve kadınların karşı karşıya olduğu bu sömürü sistemini yüceltmeye devam ediyor. Aile ve sermaye uğruna yalnız bırakılan kadınlar bugün daha güçlü mücadele etmek zorunda. 12. Kalkınma Planı, Orta Vadeli Program gibi politikalar işçi ve emekçi kadınların “kemer sıkması gerektiğini” önümüze koyarken patronların vergileri tek kalemde siliniyor, suç işlediklerinde yaptırım uygulanmıyor.

Ekmek ve Gül sayfalarında kadınların iş yerlerinde mobbinge uğradığına dair çok fazla yazı okuduk. Peki patronlar hiçbir cezai yaptırım almazken bizler neden kemer sıkmak zorundayız? Neden yalnız bırakılmışlığı kabul etmek zorundayız? Tüm bu yalnız bırakılmışlığa rağmen ne olursa olsun tüm kız kardeşlerimle savaşmaya devam edeceğim, dikenli telleri sökene dek.

Görsel: Canva Pro yapay zeka görsel oluşturma aracı