Merhaba Ekmek ve Gül okurları. Ülkece çok zor bir ayı geride bırakıyoruz, öncelikle bütün herkese çok geçmiş olsun diyorum, sevdiklerini kaybedenlere başsağlığı diliyorum. Çok zor yaşadığımız şey, bir felaketin ortasına düşmüş gibi hissediyoruz, acımız hâlâ taze, can pahasına yapılan binaların altından kurtaramadığımız sevdiklerimiz var. Bir yandan da okullar açılsa da o koşuşturmacanın içerisine düşüp acımızı bir nebze olsun hafifletsek derken okulları da online a çevirmeleri ile birlikte en yakın arkadaşlarımı başka bir felaket ele geçirdi. Özel yurtta kalanlar bir nebze daha az problem yaşarken KYK yurtlarında kalan öğrencilerin özel eşyalarının bir çöpmüş gibi poşetlere doldurulup bir odaya atıldığı fotoğrafları çıktı karşımıza. Özel hayatın gizliliğini de geçtik artık sadece insan muamelesi görmek isteyen öğrenciler haline geldik. Hepimizin malumu, biliyoruz ki aile evinde asla bir düzen olmaz, ansızın gelen misafirler, sürekli yapılacak ev işleri, pazar, market alışverişi derken ders çalışmaya vakti kalmıyor insanların, pardon “kız evlatların”. Şimdi bazılarınız muhtemelen diyecek ki, insanlar evlerini kaybetti siz hâlâ okul diyorsunuz! Öncelikle belirtmek istiyorum ki insanlar eğitimsiz, bilinçsiz ve aynı zamanda çıkarcı oldukları için diğer insanlar evsiz kaldı. Evet insanlara kucak açmalıyız, bunda hepimiz aynı fikirdeyiz lakin başka çözümler düşünülmeliydi. Ancak harcanan yine bizim eğitimimiz oldu.

Bir diğer konu da depremzedeler hâlâ çadır, hijyen malzemeleri vs. konusunda zorluklar çekiyor. Özellikle deprem bölgesinde görevli kadın yeterli olmadığı için kadınlar taleplerini dile getiremiyor, kendi çözüm üretmeye çalışıyor. Elbette ki kadınlar örneğin ped lazım diye bağırsın demiyoruz ancak reglin normal bir şey olduğunu ve erkeklerden bu ihtiyacı karşılayacak ürünü talep edebilmesini istiyoruz, toplumsal baskılar karşısında kadınlar kendilerini daha rahat ifade edebilsin diyoruz. Biz aslında çok şeyin değişmesini istiyoruz ama sadece istiyoruz, ancak şimdi değiştirmek için adım atmanın zamanıdır. Sözlerimi kendi yazdığım bir şiirle sonlandırmak istiyorum: 

CAN PAHASINA
Demir diyor adam bu zamanda tonla para
Çalıyorum ustam tuğladan, kumdan, betondan
Malzeme masrafının yanında çıkar değil mi
Bize de ev parası sonuçta bu binalar insanın canı pahası
Yontma taş devrinden kalan akıllar
Veriyor şimdi millete aklı sıra ahlak
Kafası kapalı değil diye o enkazda ölüme terk ettiğiniz analar
Kızlarınızdır hijyen pedi istedi diye utancından kızaran
Bilir bu devrin kadınları baba evi zordur biraz!
Evde dayak yersin kocandan babana dönersin korkundan
Baban da adam ya güya! Neyse susuyorum ahlakımdan
Can pahasına yaşayan kadınların ülkesi
İmkan sınırları içinde okuyandır bizim kızlar
Azıcık nefes alsınlar ulan bırakın da
Döndü baba ocağına tam ders çalışacak
Şimdi onun sırası değil kızım kalk çay koyulacak
Finalden, vizeden bi habersiniz ama not düşük gelince söylenmeyi iyi bilirsiniz
Oğlunuz olsa oğlum kalk çay koydum sana, meyve soydum
Al şunu cebinde bulunsun kız arkadaşının gönlü olsun
Her sekiz mart aynı terane
Storye atabildin mi güzel bir name
Aklına geldiyse hatırladıysan ne hoş
Ama senin bunları öylesine yapman o kadar boş
Bizim de sesimiz duyulur elbet
Gün gelecek devran dönecek sabret
Öksüz ülkenin sessiz çığlıkları
Can pahasına yaktığınız yürekler
Elbet bir gün kanı silinecek yerden
Bu kentte öksüzüm bir tek dostum yok
Hayır güzelim çıkar sesini bak sana huzurludur bu yol.

Fotoğraf: Evrensel