Depremden hayatta kalan varsa, kendi çabalarıyla bunu başaranların olduğu yerlerden biri İskenderun. Depremzedelere yardım ulaştırmak, yaralarına bir nebze olsun merhem olmak için buradayız. Yardım gitmeyen ya da daha az gittiğini düşündüğünüz ücra köylere gidiyoruz dağıtım için. Bebek bezi, mama, pet, gıda, ıslak mendil gibi ihtiyaçları ya da başkaca temel ihtiyaçları dağıtmaya çalışıyoruz. Yanımıza çocuk kıyafeti de almaya çalışıyoruz. Çocuklar için süt, kek gibi besinler de götürmek onların moral ve motivasyonlarını yerine getiriyor, bunlar da önemli. Her gittiğimiz yerde dura dura, etrafa baka baka yardımlarımızı dağıtmaya gayret ediyoruz.

Gittiğimiz yerlerde en çok neye ihtiyaç var sormayı ihmal etmezken, çoğunlukla çadır ve ısıtıcı ihtiyacından bahsediyor halk. Buralarda AFAD çadırları da çok yeni kurulmaya başlandı, bireysel çadırlar da yavaş yavaş kuruluyor. Yardımları alanların çoğu cemevinin yanındaki çadırlarda, arabalarda kalıyor. Kimi de sağlam görünen evler varsa girip kalıyor ama korkuyorlar. Çoğunluğu arabada kalıyor ve üşümemek için dışarıda ateş yakıyor.

Pek çok ihtiyaç sayarken kadınların söylemekte en çok zorlandıkları ped oluyor. Kadınlara özel olarak “Pede ihtiyacınız var mı?” diye sorduğumuzda “Çok iyi olur” diyorlar ama bunu da çok kısık sesle ya da kulağımıza fısıldayarak söylüyorlar. Pedi alırken de tedirgin, göstermeden almaya gayret ediyor ya da kıyafetlerin arasına gizliyorlar. Yine erişememe kaygısı kadınların daha fazla ped talep etmesinin sebebi.

Fotoğraflar: Sedef Akçay/Ekmek ve Gül