Yıllarca hiç unutamayacağım belki de unutmak istemeyeceğim ilk acımı tattığımda on beş yaşındaydım göğüslerim henüz çiçeklenmemişti. Benden üç yaş küçük kız kardeşimin, en yakın arkadaşımın bir gece istismar mağduru bir çocuk olduğunu öğrendim. Hem de ona on ikinci yaş gününde hediye ettiğim sarı kaplı yaldızlı defter söyledi bunları… Tarifsiz bir öfke oturdu içime gidip o zalimi öldürmeyi, kız kardeşimi alıp kaçıp gitmeyi düşündüm. Birbirimize sarılıp önce ağladık sonra sustuk. Bize susmayı ve ağlamayı öğrettiler. Bir hikâyemiz olduğunu artık biliyorduk. Biz korkarken günler, aylar hatta yıllar geçti o zalim hiç durmadı.

“Bir kalbiniz vardı onu hatırlayın” Bu dizeyi okuduğumda aklıma bir pedofilinin geleceğini hangi kâtip yazdı yazgıma?
Özgecan Aslan tecavüze uğradı, yakıldı, öldürüldü. Çilem Doğan’ın kendisine şiddet uygulayan, fuhşa zorlayan kocasını öldürdüğü için hapse girdiği haberi geldi. Ensar Vakfında kırk beş tane çocuğa tecavüz edildiğini öğrendik, utandık. Sahi bu kimin yazgısıydı? Hepimizindi. Bu yazgı bana mücadeleyi öğretti. Bir çocuğun çıkaramadığı ses olmayı, Çilem için direnmeyi, Özgecan için yaşamayı.

Şimdilerde ailemle açtığımız bir istismar davası var. Adalete inancım neredeyse hiç yokken bu zorlu süreçte yanımızda yürüyen güzel kalpli avukatlar. Şimdi onlar abla, onlar sırdaş, onlar kucağını açan bir dost. Direnişini ve kahkahasını eksik etmeyen kadınlara selam olsun.

“Eşitlik istediğimizi sananlar yanılıyor
Kim eşitlenmek ister hırsızlar ve katillerle Birhan!”