Soğuk havada sokaklarda kapı kapı gezip kız kardeşlerimizi yapacağımız 8. yıl etkinliğimize davet edi-yorduk. Kapısını çalıp “8. yaşımızı kutluyoruz sensiz olmaz” dediğimizde kız kardeşlerimizin yüzlerin-deki gülümse, bizim soğuktan üşüyen ellerimizi de içimizi de ısıtıyordu.

8. yılını kutlamak için bir araya geldiğimiz etkinlikte sinevizyon gösterisi sırasında çok duygulandım. Erken zamanda kaybettiğimiz derneğin yöneticilerinden Gürcü Dökmeci’yi andık. 5 kişi başlayıp bu-gün binlerce insanı bir araya getiren Esenyalı Kadın Dayanışma Derneği ile bir kez daha gurur duy-dum.

Etkinlik günü kürsüye çıktım, çok heyecanlaydım, söylemek istediğim hiçbir şeyi söyleyemedim. İçimde kalanları size yazmak istedim. 2018 tarihinde İstanbul’da yaşanan depremde Ergenekon İl-köğretim Okulu ağır hasar görmüş ve tahliye edilmişti. Ergenekon İ.Ö.O.’da okuyan 3 çocuğum da farklı okullara dağıtılmış, fırsatçılar servis ücretlerini çok pahalı yapmıştı. Çocukların okul giriş çıkış saati aynı olmuştu ve çaresizdim. Gün içerisinde üç parçaya bölünemezdim. Çaresiz bir haldeyken Esenyalı Kadın Dayanışma Derneği hayatıma girdi. Dernekte 3 kadın vardı, beni tanımıyorlardı, bana “Biz yarın iki kişi olsak da yapacağız bu eylemi” demişlerdi. Ertesi gün o eylemi yaptık, okulun bütün velileri olarak yürüdük. Bizimle görüşmek için Mili Eğitim Bakanlığından müfettişler geldi. O toplantı-ya dernek başkanımız Adile Doğan’la beraber gittik. Müdür Bey “Bu mahalleye bir okul yapılacak ama maddi durumumuz yok” dediğinde dernek başkanımız “Müdür Bey, galiba kendinizi Maliye Bakanı sandınız. Bir okulun duvarı daha ne kadar çatlayabilir? Bahçesi daha ne kadar aşağıya inebilir? Bir okul daha ne kadar çökebilir” dedi. Müdür Bey sustu, toplantı dağıldı. Bunları şimdi niye anlattı-ğımı merak ediyor olabilirsiniz. Çünkü sabah 9’da müdürle yapılacak toplantıda yanımda dernek yö-neticisi Adile Doğan vardı. O gün yanımda olması başka bir duyguydu, ismini koyamıyordum. Şimdi biliyorum bunun adı dayanışma, kadının kadına sahip çıkmasıydı.

3 yıl oldu ve o günden beri bir gün ayrılmadık, bir elin parmakları gibiyiz mücadelemizde, sözümüzde, eğlencemizde, üzüntümüzde… Hep birlikte dayanışmayla üstesinden geldik. Ne kadar çok şey birik-tirdik. Sokaklara çıktık tencere tavalarla “Geçinemiyoruz” diye bağırdık…

Derneğimiz, göz bebeğimiz 8 yaşında… İnsan evladını büyütürken hassas olduğu kadar dışarıya karşı da güçlü yetiştirir ya biz de derneğimizi öyle büyütüyoruz; emekle, dayanışmayla, mücadeleyle. 5 kişi başlayıp bugün binlerce insanı bir araya getiren Esenyalı Kadın Dayanışma Derneği sizlerle gurur duyuyorum daha da çoğalacağımız nice yıllarımız olsun. Birbirimizden aldığımız cesaretle mücadele etmeye devam edeceğiz. Gelecekte kadınların daha güçlü olabilmesi için, haklarımız için daha çok alanlarda olacağız. Kızım 9 yaşında “Anne bir gün seni ve arkadaşlarını yazacağım” diyor. Çocuklarımız bizi yazsın ki, o yazıyı okuyanlar da bu hayatta mücadele ve dayanışmayla var olsun!

Fotoğraf: ekmek ve gül