Ben evlatları ile kucak kucağa, göz göze bakarak, koklaşarak, sevgiyle, neşeyle geçiren annelerin gününü bir kayıp annesi olarak kutlarım. Anne her gün annedir. Ömür boyu hiçbir anne ben gibi evlat acısı yaşamasın. Ben gibi evladı elinden alınıp da kaybedilmesin. Analar evlat hasreti çekmesin. Ben yıllardır böyle kaybedilen oğlumun acısı ile ne yaşar ne yaşamaz haldeyim. Ben nerede Anneler Günü nerede...

Gözyaşım kurumuyor, acısı hiç dinmiyor. Yas bitmiyor. Anneler artık “Yavrum nerede” diye ağlamasın, haykırmasın. Ben bu özel günleri 28 yıldır yavrumdan habersiz yaşıyorum. Benim Anneler Günü’m oğlumun “Ana aç kapıyı ben geldim” dediği gündür. Murat’ımı gözaltında kaybedenler günlerimi, hayallerimi oğlumla birlikte benden aldılar. O gün oğlumla birlikte beni de çaldılar. Benim de annelik hakkımı elimden aldılar. Yavrum nerede? Yok. Adalet arıyorum. Yok. Ne yapacağım Anneler Günü’nü ben…