Açıkçası her eve geldiğimde çok değişiyorum. Ailemin yanında yaşamamak aslında ne kadar çok şeyi unutmamıza yol açıyormuş. Kendim yaşadığım yerde tanık olduğumda asla kabul edemeyeceğim şeylerin kendi evimde ve çevremde yaşandığını görmek ilk zamanlarda oldukça yıpratmıştı beni. Babamın anneme davranışlarını doğru bulmuyordum ve babamı her uyardığımda evde tartışma çıkıyor, en sonunda konu bana da geliyordu. Fark ettim ki kendi evimde bir kadın olarak davranışlarım, hal ve hareketlerim babam tarafından sorgulanıyor. Nasıl giyindiğim, nasıl konuştuğum, nasıl oturup kalktığım gözlemleniyor. Hatta İstanbul’da ailemden uzakta okuyor olmam bile onlar için bana tanınmış bir ayrıcalık. Üzücüdür ki her eve geldiğimde bunlarla ilgili çok büyük tartışmalar yaşanıyor ve yine her seferinde görüyorum ki toplumda var olan bu yerleşmiş kültür onların düşüncelerini çok zor değişir kılıyor. Konu kendi ailelerinin onları nasıl yetiştirdiğine geliyor, “Biz böyle gördük doğru budur”a bağlanıyor. Böylelikle diğer tüm görüş ve fikirlere kapalı hale geliyorlar.  

Sonuç olarak eve geldiğimde huzursuzluk çıkmaması için nasıl giyindiğime, nasıl konuştuğuma dikkat etmek zorunda kalıyorum. Beni ben yapan çoğu şeyi saklamak zorunda kalıyorum. Siyasi görüşümden, cinsel yönelimime kadar. Bu süreç çoğu kadını yoracak ve üzecek özellikle evimizde kapalı kaldığımız bugünlerde. Umarım ki önce kendi ailelerimizden başlayarak bu süreçten bir şeyleri değiştirerek çıkabiliriz.