Alan Kurdi’nin fotoğrafını gördüğümde yüreğim çok acımıştı. Aynı kare bugün bile gözümde canlandığında göz yaşlarımı tutamıyorum. Bir çocuğun hayallerine sıcacık sarılması, gülüşü, yaşam sevinci, cıvıltısı, ülkemin o en sevdiğim denizinde boğulmuştu. Ve deniz değildi boğulmasına sebep olan, ülkeler arası gizli pazarlıklardı.
Sığınmacıların pek çok acılar yaşadığını biliyorum. En azından tahmin edebiliyorum. İnsanın kendini ait hissettiği yerden; hiçbir şeyini almadan ve belki en sevdiklerini toprağa vererek ayrılması zor ve çok acı veren bir durum. Ve gittiğin yerlerde insanların seni hiç istememesi, hor görmesi... Bu kadar kötü davranışlara, Emani’ye kadar, hiç hak etmeseler bile katlandıklarını düşünüyordum. Ama Emani’de bir şey oldu. Çok kötü bir şey. Bizim buralarda eskiden “hamile kadın” çok özeldi. Ona yer verilir, düşünülür, herkes anne ve çocukları çok sever, önyargılarını bile bir kenara bırakabilirdi. Bizim buralarda her kadın ve erkek hamile kadına ve çocuklara tebessümle bakardı. Ne oldu? Neden (üstelik de bize emanet) canlara böyle kötü emellerle bakabildik?
Artık istekleri için her şeyi yapmayı hak gören “erk’ek”ler yaratıyoruz. Ve bu ahlaksız istekleri çeşitli kılıflarla özellikle toplum nezdinde temize çekerek aslında toplumun yozlaşmasına neden olmasına izin veren bir hal aldık. Emani’ye olanlar çok kötüydü, çok içim acıdı. İçimde bir şeyler koptu. Ama beni tetikledi. Irkçılıkla mücadele etmem gerektiğinin, kadın hakları ve çocuk hakları ile ilgili daha çok çaba sarf edip; farkındalık yaratmamız gerektiğinin farkına vardım. Gelin biz kadınlar el ele verip ırkçılığa bir dur diyelim, kız kardeşlerimize yalnız olmadıklarını gösterelim.

Emani'nin cenaze törenine mülteci kadınların feryatları damga vurmuş ama bu feryadı medyada görememiştik. İşte o feryad: “Biz de tacize uğruyoruz, sesimizi çıkaramıyoruz. Mahkemeye başvurmak istedik bir şey çıkmaz dediler. Sürekli bu sorunlarla karşılaşıyoruz, evimize giderken bile korkarak gidiyoruz’