8 yıllık sıkıntılı bir evlilik sonrasında ayrılma kararı alınca eşim tarafından 7 yerimden bıçaklandım. 22 gün hastanede evlatlarım için hayata tutundum.

Boşanma tam 3 yıl sürdü. O kadar fizyolojik ve psikolojik travma sonrasında her mahkeme bana tekrar tekrar eziyet oldu. Hakime Hanım’a beni dinlemesi, anlaması için yalvardım, söz istedim. Ama sadece 5 dakika verdiler. Onca yaşanılanı anlatmak için yeter miydi o süre?

Hep susturulan, evlatları ile tehdit edilen, dayak yiyen kadınlar mahkemede kendini ifade etme fırsatı bulacak sanıyor, "Haykıracağım, anlatacağım her şeyi” diyor. Ama mahkemeler, “Sadece şahitler önemli bizim için” diyor. Peki soruyorum size; hangi kadın yaşadığı ağırlığı, kötülükleri anlatabilmiş oluyor?

Asıl sorunumuz kadını duymamak ve anlamamak. Benim boşanma sürecim beni çok yıprattı, buraya yazamayacağım şekilde çok hem de. Karar karşı taraftan istinafa taşındığı için halen soyadım değişmedi, kendi soyadımı geri alamadım. Çocuklarımın gözü önünde canımı almaya kalkan bir adamın soyadını taşımak istemiyorum. Soyadı onların olduğu sürece benim gibileri halen kendi malı, kendi kadını gibi görüp üzerimizde hak iddia ediyorlar.

Bunları düzeltmek yetkililerin elinde. Bizi korkutan, canımızı kanatan kişilerden bizi tamamen kurtarın. Bize korkmadan da yaşanılabileceğini gösterin.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül