Ülkemizde 10 ilde yaşanan depremi duyduğumuz anda, hissettiğimiz acı ve hüzün tarif edilemez. Aile fertlerimiz bulunduğumuz mahalledeki kitle örgütleriyle ne yapabiliriz diye konuşmaya başladık hemen. İlk ihtiyaç talepleri için herkes seferber oldu, ciddi bir yardım ağı oluştu ve Bursa’nın birçok ilçesinden doldurduğumuz tırları deprem bölgesine gönderdik. Fakat televizyonlardan, deprem bölgesinde bulunan yakınlarımızdan öğrendik ki herkes yardım için kurtarma çalışması için bölgeye akın ederken, devlet orada değildi. Ortada olmayanlar bir anda çıkıp ilk iş OHAL ilan etti. Gönderdiğimiz yardım tırlarına el koyduklarını da gördük. İnsanlara yardım için koşturan cemevlerine kayyum atarken gördük. Oysa insanların enkaz altında bizi kurtarın çığlıkları vardı.

Evleri yıkılan, hasar gören insanların birçoğu da başka illere göç etmeye başladı. Bizim apartmanda iki evi olan biri bir dairesini Maraş’tan gelen depremzedelere verdi. Bizde gelen aileye ziyarete gittik, ihtiyaçlarını sorduk, yardımcı olmak istedik. Üç yaşında bir çocukları var, kendileri öğretmen özel bir okulda. Anne, baba kardeş de yanlarında birlikte gelmişler. Sohbet ederken hiç yardım görmediklerini, her şeyin televizyonda gördüklerimizden daha daha kötü olduğunu söyledi. Ancak eğitim verdikleri okuldan çağrıldıklarını, gitmemeleri halinde işlerine son verileceği söylendiğini de ekliyorlar. “Biz bu durumda gitmekte istemiyoruz. Olmazsa burada iş arayacağız” diyor. Halkın birbirine destek olmasından çok memnun olduklarını, ama deprem bölgesinde bir çorba dahi görmediklerini, işyerlerinin bir hafta olmadan işçilerini işe çağırdığını, insanların psikolojik çöküntü içinde çalışmasının zor olduğunu ifade ettiler. Erdoğan’ın helallik istemesine karşı haklarını kimseye helal etmeyeceklerini söyleyen aile ihmali olan herkesin bu felaketten sorumlu olduğunu söylerken devleti yönetenlerin cezalarını çekmelerini istediklerini anlatıyorlar.