Dudullu Organize Sanayi Bölgesinde (OSB) kurulu olan Uğur Balkuv Triko, bölgenin en büyük tekstil ürünleri üreten fabrikası. Yaklaşık bin işçinin çalıştığı büyük bir fabrika. Fabrikada çalışanların önemli bir kısmı kadın. Başta Hugo Boss, Mango, Zara, Diesel, Massimo Dutti, Esprit, Timberland gibi markalara ürün üreten bir işletme. Yıllık ciroları trilyonları buluyor. Bu kadar devasa markalara tekstil ürünleri üreten bu fabrikada işçiler nasıl çalışıyor? İşçilerle vardiya çıkışlarında servis iniş güzergahlarında görüştük. İşten atılma tehlikesi yüzünden işçilerin isimlerini saklı tutuyoruz.

İlk görüştüğümüz kadın işçi merdiven altı tekstillerden daha derli toplu olması, yemekhane ve servis gibi imkanlarının daha iyi olduğunu ancak düşük ücret konusunda diğer yerlerden farksız olduğunu söylüyor: “Dışardan bir cezaevi binasına baksan orası da insana güzel gelir. Nihayetinde koşu atı gibi işleri yetiştirmek için yoğun çalışıyoruz. Aldığımız ücretler 30-40 bin lira değil. Modelist, ustabaşı, kalifiye kesimci gibi bazı arkadaşlarımız hariç çoğu işçi asgari ücret alıyor. Patron kazanıyor, biz açlık sınırında yaşıyoruz.”

“Aç kalmayalım diye buna katlanmak durumundayız” diyen işçi kadın “Hükümet asgari ücrete zam yapmayarak, ek zam vermeyerek bizi büyük bir karanlığa sürükledi” diyor. Servise yetişmek için yanımızdan ayrılıyor.

Esenşehir’de görüştüğümüz bir başka kadın işçi, “Fabrikamız triko üretiyor ancak ürettiğimiz kıyafetleri giyecek bir ücret alamıyoruz. Yoksulluk, açlık sınırının altındaki ücretlerle nasıl alalım?” diyerek adeta köle gibi çalıştırıldıklarından bahsediyor: “İşimiz bir an önce siparişleri yetiştirmek. Sosyal hayat yok, kendimize ayıracak zamanımız yok. Bu hükümet işçiyi düşünmüyor. Her faturada ayrı vergi ödüyoruz. Beş kuruşluk bir değerimiz yok.”

Ücretlere ara zam yapılmamasından dolayı çok zorlandığını söyleyen kadın işçi, “Ben 20 bin lira kira ödüyorum. 30 bin lira maaş bile alsam geçinemem. 3 çocukla nasıl ay sonunu getireyim? Ailemin, kayınvalidemlerin desteği olmasa geçinemem” diyor. İşçilerin işten atılma korkusuyla zam talep etmekten çekindiğini söyleyen kadın işçi, “Devasa fabrikaya sıkışmış bir şekilde türlü tacizlere ve mobbinglere maruz kalıyoruz. Birlik olmayı henüz başaramıyoruz. Çabamız var ama yeterli değil. Birbirimize yeterince güvenmiyoruz” diyor.

Vardiya çıkışında görüştüğümüz genç bir kadın işçi “Eskiden bizim akranlarımız çeyiz için çalışırmış, evlilik için, arkadaş bulmak için bile tekstilde çalışılırmış, devir değişti şimdi biz hayatta kalmak için çalışıyoruz. Gelecek kaygımız var, iş garantimiz yok. Yine bu bölgede UNO’dan, Omega Motor’dan ve Gamak Motor’dan atılan işçiler gelip burada çalışmak zorunda kaldılar” diyor. İşçilerin ciddi geçim sıkıntısı yaşadığını söyleyen kadın işçi, “Fazla mesai olsun da ücretimiz artsın diye dua bile ediyoruz” diye ekliyor. Söz ara zam ve vergiye geliyor. “Mehmet Şimşek utanmadan vergide adaleti sağlayacağız diyor. Benim aldığım 20-24 bin lira ücretten niye vergi alıyorsun? Kodamanların hükümeti bu” diye tepkisini dile getiriyor.

Görüştüğümüz kadın işçilerden biri, “2-3 yıldır çalışıyorum, ücretimiz gıdım gıdım artıyor. Bize ‘ölme ama fazla da yaşama’ diyorlar. Bir işçi ürettiği malı, ürünü alamıyorsa o işçi yoksuldur, açtır, açıktadır” diyor.

“En güzel ürünleri üretmek için gözlerimiz parmaklarımız gidiyor. Biz siparişi geciktirsek duymadığımız küfür, hakaret kalmaz.” diyen kadın işçi, hükümetin mali programlarına ateş püskürtüyor: “Bir garibandan SGK prim borcunu alıyorsun ama trilyonlarca SGK borcu olan şirketlerin ise borcunu siliyorsun. Böyle adaletsizlik olmaz. Bu adaletsizliğe karşı durmamız gerekiyor.”