Gülistan’ın 40 ‘yas’ı ve kurumlara 41 kere maşallah!

Dile kolay, umutla umutsuzluk arasında gidip gelen, yorulmuş, tükenmiş, her saniyesi gözyaşıyla ıslanmış 41 gün,
41 koca gün!

İnsanın en zalimine-düşmanına dileyesin gelmez.

Asıl belirsizlik öldürürmüş, ne düşüneceğini bilememek, umutla umutsuzluk arasında gidip gelmek…

Gülistan’ın annesinin “Ölüsünü verin, gidip kendi topraklarımda ağlayayım” yakarışı meğer öylesine söylenmezmiş ve vicdanları kör edermiş, vicdan varsa tabii.
Kim duydu bu acıyı, kim hissetti içinde peki?

Tıpkı diğerleri gibi açılış/kapanış törenlerinde “sizin çocuğunuz, bizim çocuğumuz” nutukları atarken, küçücük bir hak arayışı çabasına bile duyarsızlığın dip örneğini gösterircesine kulaklarını tıkayan, genç kadınların/erkeklerin kendilerini anlatmak için çırpınıp durduğu, ancak kıyafetine gösterdiği özenin zerresini öğrencilerine göstermeyen ve onları sadece sayıdan ibaret gören Munzur Üniversitesi Rektörü Ubeyde İpek mi? 41 koca günün sonunda kamera görüntülerini dahi netleştirememiş olan soruşturmaya yetkili birimler mi?

Yoksa kentteki bütün kurum amirlerini, esnafı, çalışanları kendisiyle ilgili beğeniler ve paylaşımlar yapmaya zorlayarak, hatta bunu bir performans ölçütü olarak kullanarak, şahsına sürekli olarak dört şeritli bürokratik yollar döşemeyle meşgul olan ve bu nedenle diğer işlerin koordinesinde yetersiz kalan “huzur şehir” tasarımcısı mülki amir mi?

Haklarını teslim etmek lazım, Dersim’de, Gülistan’ı 41. günde de bulamayan, bütün kurumlara 41 kere maşallah…

Ey Dersim, biçare Dersim! zaman değişir, mevsim değişir, makamlar/sevdalıları değişir, bir tek değişmeyen senin kaderin. Beklemenin, 41 koca günü devirmenin, umutsuzluk olduğunu en iyi sen bilirsin. Lakin sesin çıkmaz, derin suskunluğuna gömülürsen, 100 yıl değil 1000 yıl daha geçse yine değişmez kaderin.

Ya Munzur! Ya Düzgün Baba! İsyanımız var sana, görmüyor, duymuyor, hissetmiyorsun. Bu bir yakarıştır, bu kadar çaresiz koyma bizi, göster kerametini. Engin’in, Nupelda’ın, Ayaz’ın acıları henüz sağalmamışken, koynunda ısıt Gülistan’ımızı. Bize beklemenin umut etmek olduğunu göster, Gülistan sana sığınmış nadide bir çiçek, koca yüreğini, merhametini göster.

Ancak ne yazar, bu yakarışlar çaresizliktendir, neler gördü bu topraklar, neler geçirdi. Dağa taşa çarptı haykırışlarım, bize geri döndü, yine biz duyduk, bir kez daha parçalandı içimiz. İnsanın yankısını duyması ne kadar ağırmış. Sen yine duymadın, bu yakarışlar, çaresizliktendir, biliriz.

Biliriz de yine de umut etmek isteriz ve taleplerimizden vazgeçmeyiz.

Soruyoruz ve istiyoruz.

41 gündür arama yapılan köprüyü gören üniversite kamera görüntüleri neden hala çözümlenemedi?

Şüpheli şahıs ve ailesinin Gülistan’ın onlarda kaldığı 4 Ocak 2020 tarihinde saat 20-22 arasında Gülistan’la ne konuştukları neden ifadelerinde yok. Neden anne ve babanın ifadeleri bu sorular için yeniden alınmıyor?

Gülistan’ın kaybolduğu ilk gün emniyet yetkilileri Gülistan’ın saat 11 ile 22 arasındaki görüntülerinin ellerinde olduğunu ancak gece 22’den sonrasına ulaşmaya çalıştıklarını söyledikleri halde bu bilgi neden değiştirilmiştir?

Yine emniyet yetkililerinin ilk gün Zainal Abakarov’un evli olduğuna dair belgeyi aileye sunmasına rağmen sonradan “bir yanlışlık oldu aslında evli değilmiş” şeklinde beyan değiştirmelerinin nedenleri mutlaka araştırılmalıdır.

Zainal Abakarov’un mafyavari suç örgütleri ile ilişkisi var mıdır bu yönde yapılan ihbarlar araştırılacak mıdır?

Munzur Üniversitesi yöneticisi Ubeyde İpek Gülistan’ın geç kalan öğrencilerden para toplayan öğretim görevlisi C.A hakkında kaybolmadan bir ay önce yaptığı şikayet ile ilgili soruşturmayı neden hala sonlandırmamıştır.

Gülistan 41 gündür yok, duyun artık sesimizi, görün artık annemizin gözyaşlarını.