Elif 17 yaşında, ama evin bütün sorumluluğu onun üzerinde. Küçük bir kasabada annesi ve abisi ile yaşıyor. Babası o daha 9 yaşındayken çalışmaya gittiği gurbetten bir daha dönememiş; iş cinayetinde yaşamını yitirmiş.

İmam Hatip Lisesi öğrencisi Elif, yaşıtları çoğunlukla ek derslerle ya da dersanelerle üniversiteye hazırlanıyor ama o, çoğunlukla okula bile gidemiyor. Derslerinden sürekli geri kalıyor. Çünkü bakması gereken hasta bir annesi ve kahrını sürekli çektiği alkolik bir abisi var. Ama çoğu insan onun çok şanslı olduğunu, en azından okuduğunu söylüyor.

Sabahın 4’ünde abisinin eve dönüşüyle başlıyor Elif güne. “Abi” dediysek eli sopalı bir psikopat. Elif ise sevecen, bardağa hep dolu tarafından bakan bir kız çocuğu.

Köydeki kadınların da en iyi gelin adaylarından. Fakat amcaları istemiyor evlenmesini, evi çekip çeviren kimse kalmaz diye. Zaten Elif de evlenmek değil okuyup kendisini ve annesini bu hayattan kurtarmak istiyor. Köydeki çoğu kişi “kadının karnından sıpa sırtından sopa eksik edilmez” diye düşünse de köydeki bazı kadınlar öyle düşünmeyip Elif’e destek olmaya başlamışlar. Ördükleri patikleri ve lifleri satıp okul kıyafetlerini almışlar mesela. Bunun gibi birçok konuda yardımcı oluyorlar Elif’e, tek istekleri Elif’in üniversite kazanıp hemşire olması. Elif de onların çabalarını boşa çıkarmamak için evde büyük mücadeleler veriyor.

Elif’in mücadelesi bizim mücadelemiz olsun. Unutmayalım ki ancak birlik olursak üstesinden gelebiliriz yaşadığımız her zorluğu.