Yıllardır bu ülkede devam eden bir ısrar var. Çocukların kendilerinden onlarca yaş büyük adamlarla yaptıkları evlilikleri meşru gösterip, bu evliliklerin aslında istismar anlamına geldiği gerçeğini yok sayıp, çocuklara tecavüz fiilinden cezaevinde olan erkeklere af getirmeye çalışıyorlar.  

Geçtiğimiz günlerde infaz düzenlemesi görüşülürken bir yasa tasarısı da sızmıştı kamuoyuna. Tasarı; kız çocuğunun 14 yaşına girmesi, aralarında 15 yaş fark olması, 1 Nisan itibariyle evli olunması koşulları var ise cezaevinde bulunan erkekler için af öngörüyordu.

14 yaşında bir çocuğun evlenebileceğini, çocuk doğurabileceğini, bunun da normal bir evlilik olduğunu kabul etmemizi istiyorlar açıkça. Çünkü kız çocuklarını çocuk olarak görmüyorlar. “12 ile 17 yaşındaki çocukların çocuk doğurmak için en uygun vücuda sahip olduğunu söyleyen” akademisyenler konuşmaya devam ediyor. “Aile elden gidiyor” tantanası yapıyorlar. “Gençler evlenmiyor, çocuk doğurma yaşı yükseliyor” diye veryansın ediyorlar. Bütün bunlara “kadınlara verilen hakların” neden olduğunu yazıp çiziyorlar. Kadınların eşitlik ve şiddetten korunma haklarını garanti altına alan sözleşme ve yasalara isyan ediyorlar, “tez kaldırıla” diye ferman veriyorlar… 15 yaşın “cinsel ilişki için rıza yaşı” oluşturduğunu, bu yaştaki çocukların evlendirilmelerinin “dinen de caiz” olduğunu açıklıyorlar…

Kız çocuklarının eğitim oranları ile kimse bu kadar ilgilenmiyor ama. Lise eğitimini tamamlayamayan kaç kız çocuğu var, bu bir dert olarak görülmüyor. Kız çocuklarının üniversite eğitimi, arkasından meslek sahibi olması hiç dert değil. Ne eğitimde ne istihdamda yer alamayan genç kadınların sayısı her yıl katlanarak artıyor, bunu dert etmiyorlar.

Kız çocuklarının tecavüze uğramasını, cinsel istismar mağduru olmasını normalleştiriyorlar. Arkasından bir evlilik yaptırıldı ise, istismar masumlaştırılıyor, 15 yaşında bir çocuğun kucağında bebeği ile anne olduğu kabul ediliveriyor, kurulan tecavüz düzenine “aile” denebiliyor.

Şimdi tehlike yeniden kapımızda. Haziran’da Meclis’in açılması ile bu yasanın gündeme geleceği söyleniyor. Bizzat AKP’li vekiller tarafından “müjde” olarak bu durum kamuoyuna duyuruluyor.

Çocuk istismarına evlilik yoluyla af öngören yasa değişikliğine adım adım işte böyle gelindi. 

Kadınların kendi ayakları üzerinde, kimseye ihtiyacı olmadan yaşayabilmesini istemiyorlar. Kadınları erkeklerle eşit haklara sahip bireyler olarak görmeyen siyasal iktidarın annelik, üç çocuk, erken evlenme, boşanmayı zorlaştırma, nafakayı sınırlama, 6284 sayılı Yasayı etkili bir biçimde uygulamama ısrarları ile çok bağlantılı bu yaşananlar. İstismarcıyı, yardım edeni, tehdit edeni, bilip görmezden geleni affeden bu düzenleme “mağduriyet giderme” değil “istismarı teşvik yasası”dır. Kızlar çocuk yaşta evlendirilecek, istismarcılar bir şekilde affedilecek, şiddete uğradığında başvurabilecekleri tek bir yer bile bırakılmayacak, kadınlar bir gün şiddetten uzaklaşmak için boşanmaya kalktıklarında da “Nafaka yok, kendi imkanlarınla geçin” denecek!

Böyle bir hayata rızamız yok!

Bu ülkenin tüm kadınlarına çağrımızdır;

Ülkedeki bütün çocukların istismara, tecavüze daha da açık hale gelmesi anlamına gelecek bu yasa. Bu, çocukluktan yaşlılığa kadınların hayatının ipotek altına alınması demek. Kadınları istemedikleri evliliklere mecburiyetini arttırmak, yaşamları devlet zoruyla karabasana çevirmek demek…

Şimdi bulunduğumuz her yerde bu tehlike için harekete geçme zamanı, yeniden sesimizi yükseltme, çocuk ve kadın düşmanlarına “Hayır yapamazsınız” diye haykırma zamanı. Elimizden ne geliyorsa yapalım, önümüze gelen herkese anlatalım, yazılar yazalım, resimler yapalım, sosyal medyadan isyan edelim, eylem yapabiliyorsak yapalım, illerimizin milletvekillerine ulaşalım.

Ekmek ve Gül bu mücadelenin kürsüsü olmaya, sesimizi çoğaltmaya ve dayanışmamızı büyütmeye çalışacak her zaman yapmaya çalıştığı gibi.

İsyanımızı, itirazımızı, öfkemizi, taleplerimizi dile getirdiğimiz yazılar, mektuplar, mesajlar, videolar, buluşmalar, eylemler için Ekmek ve Gül kürsüsünü kullanalım…

#istismarıaffettirmeyeceğiz diyerek paylaşalım sözümüzü…