Ben 10 yıldır metal sektöründe çalışan bir kadın işçiyim. Toplamda da 16 yıldır işçilik yapıyorum. Geçen gün çok yakından tanıdığım, kızım gibi bildiğim bir kadın arkadaşımın yeni doğan bebeği için “hayırlı olsun”a gidiyordum. Giderken elim boş gitmeyeyim, hem çocuğun da bir ihtiyacını karşılayayım diye bir mağazaya girdim. En son 7 ay önce çocuk mağazasına uğramıştım ve o zaman fiyatlar beni şaşırtmıştı ama bu defa fiyatları görünce şoke oldum. Bir takım bebek kıyafetini tek başıma alamadım. Fiyatlar yüzünden alt parçayı ben üst parçayı evli kızım aldı. İkimiz bir takımı ancak yan yana getirdik. Normalde benim gönlümden geçen en yakınım olduğundan dolayı daha güzel kıyafet almak, giderken bir kilo tatlı almak, bebek dışında da hediye almaktı. Ama inanın ki iki parçayı alırken, onu onlara götürürken kara kara düşündüm. Utanarak, çekinerek evlerine gittim. Şimdi daha ziyarete gitmem gereken yerler var. Fiyatları görünce dedim ki neyse diğer yakınımın bebeğini görmeye diğer ayın maaşını alınca gideyim. Her maaşa bir tane ev ziyareti düşüyor. Yeni ev alan bir tanıdığıma bir şey alamıyorum. İşin aslı o ki, artık insanlar içinde oldukları yoksulluktan dolayı eşinin dostunun en mutlu günlerini görmeye çekinir oldu. Düğüne, ev ziyaretine, çocuk görmeye giderken elimizde bir şeyler olsun diye bir sonraki maaşı beklemek durumunda kalıyoruz. Yaşadığımız yoksulluğun özeti budur.