Canan, hayatı zorlukla geçen binlerce kadından biri. Evli olduğu erkekten yıllarca şiddet görmüş, sonunda boşanmış, hayatını zorluklar içerisinde var etmiş işçi bir kadın. Canan bize kısaca hayat hikayesini şöyle anlatıyor: “5 yıl önce eşimden şiddetten dolayı boşandım. Yıllarca boyun eğdim. Bir gün eşimden dayak yediğim için karakola gittiğimde komiser bana ‘Bir şey olmaz siz karı kocasınız’ dedi. Eve gidince şikayetçi olduğum için bir daha dayak yedim. Sistem erkeklerden yana; kadını, çocuğu ezip erkekleri cezasızlıkla ödüllendiriyorlar. Sonunda sabrım taştı. Boşanmayı seçtim.”

Canan bir sürü farklı işte çalışmış bugüne kadar. Güvencesiz ve günlük işler birçoğu. Sonrasında İŞKUR üzerinden işe girmiş: “Beni sokağa bile çıkarmayan adam, para söz konusu olunca çalışmamı istiyordu. Çalıştığım zaman aldığım parayı görmüyordum, ne kadar maaş aldığımı bile bilmiyordum. Her zaman ona muhtaç olmamı istediği için bir kuruş bile vermiyordu.”

Canan yaşamak için boşandığında tehditler de ardı sıra gelmiş ama yılmamış: “Ben çok kararlıydım. Bu kararlılık bende bir güç oluşturdu. Ankara’ya geldiğim zamanların ilk 9-10 ayı işsizdim, kızım asgari ücretle çalışıyordu. Çevremin yardımıyla ucuz bir ev ve ikinci el eşyalar buldum, asgari ücretli bir işe girdim. Aşağı yukarı üç yıldır da kızımla birlikte yaşamaya çalışıyoruz.”

‘ASGARİ ÜCRET EN AZ 30 BİN OLMALI’

Canan, “Asgari ücretin en az 30 bin lira olması gerekiyor ki geçinebileyim. Bu da şu an kaldığım evin kirası nispeten uygun olduğu için. Herhangi bir kira artışı durumunda 30’la da geçinmek mümkün değil. Yapacakları en fazla 23 ona da ihtimal vermiyorum, emeğimin karşılığını alamıyorum” diye ekliyor.

Tüm yaşadıklarına rağmen Canan bize ne kadar mücadeleci bir kadın olduğunu şu şekilde gösteriyor: “Boşandıktan sonra tek başıma Ankara’da bir yaşam kurup yıllarca hayal ettiğim ortaokul, lise diplomamı alıp üniversite sınavlarını kazandım. Bu sırada da ehliyetimi aldım. Bir yandan üniversite okuyup bir yandan çalışıyorum. Ayağıma bağladığım zinciri koparıp attım ve kendimi buldum.”

Çizim: Öykü Özöğüt