“Hava soğuk, gelmeyeyim, şimdi üşütürüm” diyen de var, “Ay bir geleyim iki lafın belini kırarız, bu buluşmalar bize nefes oluyor” diyen de. Saat yaklaştıkça kadınlar bir bir geliyor. Yan yana geldikçe havanın soğuğu kırılıyor. Hangi kadınla konuşursak konuşalım konu bir biçimde ekonomik zorluklar, geçim sıkıntısı, zam, faturalara geliyor. Kadınlar hem öfkeli hem yorgun ama bir yandan da hâlâ umutları diri.

“Nasıl bozulduysa öyle de düzelecek” diyor kadınlardan biri. Devam ediyor; “O günü görmeden gidersem gözüm açık kalır.” Yorgun herkes biraz. Çünkü, hayatta kalmanın yollarını aramaktan gözlerine uyku girmeyenler çoğunlukta. “Biraz güzel şeylerden bahsetsek artık, nedir hayallerimiz, hayata tutunma sebeplerimiz?” diye sorunca herkesin yüzünde bir gülümseme.

Ayşe, genç bir kadın, üniversiteyi bitireli yıllar oldu, atanamadıkça öfkesini büyütenlerden o da. En büyük hayali, atandığı okulda onu bekleyen öğrencilerine kavuşmak. Onun hayalini gerçekleştirmek için drama çalışmamızda öğrencileri oluyor birileri, birisi sınıftaki ışık oluyor, birisi bilgisayarı… Hayali bile güzel geliyor, yüzünü güldürmeyi başarıyoruz.

Birgül, karlı bir kış gününde sobanın çıtırtıları içerisinde köy evinde loş bir ışığın altında sakince oturduğunu hayal ediyor. Birimiz sobası olup ısıtıyoruz onu, diğeri ışığı olup aydınlatıyor. Şehir hayatının yorgunluklarını bir kenara koyup gözlerini kapattığındaki o rahatlaması bizleri de mutlu ediyor.

Her kadın kendi hayalini anlatıyor, birlikte gerçekleştiriyoruz kısa da olsa, sonra üzerine konuşuyoruz peki ne bizim hayallerimizi gerçekleştirecek şey? Kimisi “maddi güç”, kimisi “özgür olmak” diyor, ama hepimizin ortak hayali tek adamın kararları altında yaşamamak oluyor, birbirimize ses oldukça karanlık biraz olsun aydınlanıyor en çok da kadınların gülümsemesiyle.

Görsel: Freepik