Merhaba Ekmek ve Gül okurları;

“Doğumda öldü de dağ gibi kızlar.
Dal gibi kızlar işkencede dayandı
Ağrımasa bilir miydim
Yüreğimin yerini?”

Kadınları ne kadar güzel özetlemişti ‘Direnç’ kitabında Sennur Sezer. Kitap fuarında bana uzatılan Ekmek ve Gül ekinin son sayfasında da vardı bir şiiri . Ve benim tanışmam sizlerle yine O’nun sayesindeydi. Eki okumaya başlayınca ben de sizlerle yaşadığım bir olayı paylaşmak istedim.

Abdülkadir Güllüoğlu Yurdu, Gaziantep’in elit semti (!) olarak nitelendirilen İbrahimli’de ve çevresinde binalar bulunan bir yurttur. Yurdumuzda belli aralıklarla yurda dair sorunlarımızı paylaştığımız konferanslar düzenleniyor. Sonuncusunu yaklaşık kırk kişiyle yaptığımız konferansta, yurt yemekleri ve gözetlenme (!) sorununa değindik. Konferansta Yurt Müdürümüz perdelerimiz açık olduğu için çevremizdeki binalarda yaşayan insanlar tarafından gözetlendiğimizi söyledi. Daha doğrusu şikayet edilmişti. Bizim taciz edildiğimiz bu olayda yurt müdürümüz, “Perdeleri çekin” diyerek bizi uyardı. Yanlış olan bizim perdemizin açık olması mıydı? Kendi yaşam alanımızda gözetlendiğimizi yanlış bulduğumu dile getirdiğimde ise yurt müdüründen önce benimle aynı tacizi yaşayan yurt arkadaşım “Ee sen de açık tutma perdeni” dedi. Özel yaşam alanına saygısızlık edildiğinin bilincinde bile değildi.

O an benim beklentim ya da bence olması gereken; olayın ne kadar çirkin olduğunu dile getirdiğimde arkamda kadın arkadaşlarımın da beni destekleyici cümleler kurmalarıydı. Bir çığlık yeter miydi sesimizi duyurmaya? 25 Kasım’da tartışma konumuz perdemizi kapatalım mı kapatmayalım mı olmalıydı? Aksine bizi dokunmadan taciz edenlere karşı nasıl birlik olabilirizi mi tartışmalıydık?

Sen sus, sen otur, sen konuşma... Toplumun bize dayattığı baskılar bir kez daha kadını rencide etti.