Zübeyde Yusuf, 22 yaşında. Hayatı boyunca Kenya’nın başkenti Nairobi’de yaşamış. Aklı kesmeye başladığından beri sokakta cinsel tacizin hayatının bir parçası olduğunu söylüyor:
“Erkekler şu gibi şeyler söylerler: Çok şişkosun. Annen kasap mı yoksa? Tanrı son balçığını senin için mi kullanmış, memelerin ve kalçan ondan mı büyük?”

“Sokakta yürürken bir de bunlarla baş etmek çok güç” diyen Yusuf, zaman içerisinde bu gibi tacizlerle mücadele etmeyi öğrenmiş ve şimdi Kibera’daki kadınların kendilerini en güçsüz hissettikleri alanda seslerini duyurmalarına yardım ediyor.

Tebeşir Paklasın adını verdikleri kampanyayla tebeşir ve keçeli kalemlerle, sokakta uğradıkları cinsel tacizi yollara, duvarlara, kaldırımlara yazıyorlar.
Bu kampanya sayesinde, cinsel tacizin ne kadar yıkıcı bir deneyim olduğu hakkında toplumsal bir tartışmanın başlamasını umuyorlar.

“Artık bir erkek bana laf attığında, duruyorum ve gözlerinin içine bakarak neden beni rencide ettiğini soruyorum. Tabii bunu yapmak ergenlik çağına bile gelmemiş kızlar için hayli zor.”

KADINLAR İÇİN GİRİLMEZ BÖLGELER

Birleşmiş Milletlere göre, sokakta cinsel taciz hakkında karşılaştırmalı ulusal veri ve politikaların yeterli oranda bulunmaması, kadınların kamusal alandaki güvenliklerinin sağlanması önündeki en büyük engellerden biri.
Plan International tarafından 2019’da beş şehirde yapılan sokakta cinsel taciz araştırması, cinsel tacize uğrayan her 10 kadından birinin bile yetkililere başvurmadığını ortaya koyuyor.
Zira kadınlar yetkililerin bu konuda ne yapacaklarını tam olarak bilemiyor ve sokakta cinsel tacizin bir suç olarak görülüp görülmeyeceğinden emin olamıyorlar.
Uzmanlar, sokakta cinsel tacizin kadının sosyal ve ekonomik olarak kamusal alana dahli önünde bir engel teşkil ettiğini belirtiyor. Genellikle de kadınlar topluma uyum göstermek baskısıyla davranışlarını değiştirmek zorunda bırakılıyor.

Kaynak: BBC Türkçe