Ne çok ağladık
okurken Anna Frank’ın anılarını
ne çok utanç biriktirdik
toplama kamplarını gezerken;
Buchenwald, Dachau, Matthausen, Bergenbelsen...
İnsanlığın ortak utancı
fotoğraflardaki iskelet yığınları,
tel örgüler, gaz odası, sezaryum...
Ve rüzgarın aşındırdığı taşın üstündeki yazı
çığlığı gibi bütün dünyanın.
“Bir daha asla!”
İnsanlığın ortak vicdanı
lanetlerken soykırımı
sürüyor zincirleme bir acı
sürüyor soykırım
dört yanı kuşatılmış Filistin’de.
Gökten bomba yağıyor eviçlerine
ölüyor çocuklar kanatsız kuşlar gibi.
Ağlıyor bir çocuk yıkıntıların arasında,
ağlıyor da
duymuyor sesini “uygar” dünya.
Sırtından vuruluyor çocuklar;
bileklerinden zincirleniyor
demir parmaklıklara
arama noktalarında,
gözlerindeki korku
suskun çığlığıdır yaşamın.
İnsanlığın ortak vicdanı
lanetlerken soykırımı
yankılanırken kulaklarımızda hala
“Bir daha asla” çığlığı;
ah, şimdi ne çok utanç, ne çok acı
ne çok kan, ne çok göz yaşı
Sabra’da, Şatila’da, Gazze’de ve Cenin’de...
Söküp atıyor toprağından bir halkı,
duvarla bölüyor hayatı
ve suyunu kesiyor çocukların,
sınırdan sınıra sürülenlerin torunları.
Çünkü çizildi bir halkın yazgısı
karar masalarında
petrol, silah tekellerinin
çıkarları uğruna...
İnsanlığın ortak vicdanı
lanetlerken soykırımı,
belleklerdeyken hala
toplama kamplarındaki
korkmuş çocukların yüzü,
diri diri gömüyor
Filistinli çocukları
İsrailli buldozer şoförü.
Daha çok acıtıyor
ve öfkeyle dolduruyor içimizi
zulme uğrayanların zulmü.
Ses olup, yürek olup, bir olup
haykırıyoruz olanca gücümüzle:
Filistin, ey Filistin!
Kökleri derinlerde zeytin ağacı.
Sarsıyor gövdeni filiz kıran fırtınası
dökülüyor toprağa tomurcukların.
Filistin, ey Filistin!
Dalların kucaklıyor hayatı
direniyor çocukların, savaşıyor şairlerin
bu utancı yeryüzünden silmek için.
Rüzgarın kanadında çağrısı kardeşliğin
özgür topraklara doğacak çocukların.