Mary Kenney O'Sullivan, Boston'daki çalışmaları ile ünlü bir Amerikan sosyal aktivisti ve işçi kadınların ve çocuk işçilerin hakları için mücadele eden bir sendika önderiydi.
Chicago'da, Jane Addams ve Hull House'daki diğer aktivistlerle yakın arkadaş oldu ve Florence Kelley'i çocuk işçiliğini sonlandırma ve kadınlar için çalışma koşullarını iyileştirme çabalarında destekledi. Yaşamı boyunca kadınların oy hakkı, yoksulların barınma hakkını savundu. Onun çabaları, hem yasaların çıkarılmasında, hem de savunduğu reformlar sonucunda yaşamları büyük ölçüde iyileştirilen gelecek nesillerin eğitiminde meyvesini verdi.

KENDİ SINIFINDAN ÖĞRENDİKLERİYLE MÜCADELEYE...

Mary Kenney O'Sullivan, işçi sınıfından İrlandalı göçmen Kenney ailesinin tek çocuğu olarak 8 Ocak 1864'te Missouri'nin Hannibal kentinde doğdu. 14 yaşında kitap ciltleme yapmaya başladı ve 19 yaşına gelindiğinde matbaa ticaretinin tüm becerilerine hakim oldu ve usta başılığa terfi etti. Erkek meslektaşlarıyla aynı pozisyonda çalışmasına rağmen, asla erkekler kadar kazanamadı. Ayrıca, kadınların maruz kaldığı ağır çalışma koşullarından da rahatsız oldu. Adaletsizlik ve cinsiyet eşitsizliğinin erken yaşta yaşattığı deneyimler, değişime yol açacak sosyal aktivist olmasında önemli bir rol oynadı.

KADIN İŞÇİLER İÇİN UCUZ BARINAK: JANE CLUB

1888'de Mary ve annesi, Kenney'in kadınları sendikalarda örgütlemeye başladığı Chicago'ya taşındı. 1880'lerin sonlarında, Chicago kadın kitapçıları Amerikan Çalışma Federasyonu'na katıldı ve Chicago Ticaret ve Çalışma Meclisi'ne delege seçildi. Chicago'da onu Hull House'da yaşamaya davet eden Jane Addams ile tanıştı. 1891'de Kenney, düşük maaşlı kadınlar için ucuz oda ve pansiyon sunan altı apartmanlı "Jane Club" ı kurdu. Kenney ve Alzina Stevens gibi Hull House'un diğer kadınları evde kadınlara sosyal reform ihtiyacı konusunda eğitim verdi.1892'de Amerikan Çalışma Federasyonu Başkanı Samuel Gompers, Kenney'i, ilk kadın olarak, sendika için maaşlı organizatör olmaya davet etti. Bu pozisyonda kaldığı kısa süre boyunca ayakkabı işçilerinin, ciltçilerin, yazıcıların ve halı dokumacılarının örgütlenmesine yardımcı oldu. 1892'de Kenney, fabrikalardaki çalışma koşullarını incelemek amacıyla Endüstriyel İlerleme Birliğinin kurulmasında aktif rol oynadı.1894'te İllinois'te Kelley’nin ekibi, çocuk işçiliğini sınırlandıran ve kadınların çalışma saatlerini günde maksimum sekiz saate indiren bir yasayı kabul ettirmeyi başardı. Ancak Illinois Üreticiler Birliği'nin 1895'te yasayı iptal ettirmesi nedeniyle uygulama kısa sürdü.

ÖMÜR BOYUNCA SÜREN BİR MÜCADELE

1890'ların ortalarında Kenney, Boston Massachusetts'e taşındı ve Boston Globe için çalışan bir gazeteci olan John O'Sullivan ile evlendi. Boston'da kauçuk, ayakkabı, giysi ve çamaşırhanelerde çalışan kadın işçileri örgütlemek için Kadınlar Eğitim ve Sanayi Birliği'nde faaliyet sürdürdü.1902'de John O’Sullivan öldü ve Mary üç çocuğuyla yalnız kaldı. Amerikan Çalışma Federasyonu'nda çalışmaya devam etti. 1903'te kadınları sendika örgütlenmesinin ihtiyacı ve avantajları konusunda eğitmeyi amaçlayan Kadın Sendikalar Ligi'ni oluşturmak için William Walling'e katıldı. Lig ayrıca kadınlar için daha iyi çalışma koşulları ve çocuk ve kadın işçilerin sömürülmesine karşı mücadele etti. Ligdeki çalışmalarının yanı sıra çabalarını kadınların oy hakkı, yoksullara barınma hakkı ve pasifizm üzerine yoğunlaştırdı.1914'te Massachusetts yasası, işyerindeki kadınları korumak için bir yasa çıkardı. Kasım 1914'te, yeni yasanın uygulanmasının denetlenmesi için yirmi yıl boyunca görev yaptığı Çalışma Bakanlığı Endüstriyel Güvenlik Bölümü için bir fabrika müfettişliğine seçildi.
Mary Kenney O'Sullivan, 18 Ocak 1943'te Medford, Massachusetts'te öldü. O tüm hayatını kadınların oy hakkı, fakirlere barınma hakkı, yasaklara karşı mücadele ve pasifizmi savunmakla geçiren eşsiz bir sendikacıydı. Ancak önceliği, işyerinde cinsiyet eşitsizliği ile mücadele etmek için kadınları sendikalarda örgütlemekti.