Sıradan bir sabah ve işe gitmek üzere başlanan bir gün. İşe geç kalmamak için durağa yetişip otobüsün gelmesini beklerken çantamı, üstümü, başımı toparlamaya çalıştığım esnada çok da sıradan olmaması gereken bir olay yaşadım. Alenen tacize uğradım. Caddemiz işlek bir yer ama kimsenin olmadığı bir andı. Herkesin farklıdır tepkisi ama o anki şokla bağırma dışında hiçbir şey yapamadım. Titremeye ve ağlamaya başladım. Sanırım en acısı aklıma gelen ilk gelen şeyin “Eyvah işe geç kaldım” düşüncesiydi. Yine en acısı, göz yaşlarını silip otobüse binme vakti gelince durumu idare etmeye çalışmak oluyor. Bir şekilde iş yerine vardım.

Biraz sakinleştim, ekip arkadaşımın da bir terslik olduğunu sezmesi üzerine konuştuğumuzda onun başına iki gün önce benzer bir olayın geldiğini öğrendim. Bu konunun aslında ne kadar anormal olup ne kadar normalmiş gibi bir hal alması üzerine sohbet ettik.

Biraz kafa dağıtmak için işe daldım ve o esnada bir e-mail geldi. Yönetimden gelen mailde, “Kılık kıyafetinize dikkat edin, özen gösterin” diyordu. Hararetle molaya inip arkadaşlarımla sabah yaşadıklarımı anlattım. Tıpkı ekip arkadaşımda olduğu gibi benzer geri dönüşler aldım.

Peş peşe sıralanan tepkilerde “İşe geliş koşullarımızı biliyor musunuz?” sorusu öne çıktı. Çünkü ulaşımımız yani “SERVİS”imiz yok. Bir arkadaşımızın benzer bir durum yaşamasından sonra “Yıllarca sırt çantası ile dolaştım” yorumu oldukça tanıdık ve akılda kalıcıydı. Derin bir iç çektik sonrası ise malum; işe ve hayata devam etmece…

Ama en önemlisi şu ki, kadınlar için “sıradan” bir gün aslında böyle olmamalı…

Görsel: Canva Pro