sadeleşmeli, olabildiğince sadeleştirmek gerek bu söz fazlalığını sanki, her yerde öfke. 

kadın ne öyle kutsal, ne öyle aciz. bugüne kadar ne düştü ise insanlığın payına onu devralmış, bulunduğu koordinattaki gerçekliği yaşıyor. hele bir de "o katilleri de bir kadın yetiştiriyor" sığlığında bir cümle duyunca öyle dip bir çaresizlik hissediyorum ki ne anlatayım şimdi ben buna duygusu.

zemin hazırlayan erki değil erkeği suçlu ilan edişinden mi başlayım, kadın cinayetlerini yine kadına yıkıp kaçan korkaklığından mı söz edeyim. aklını hangi peynir gemisinde yedin mi deyim direkt; ki içimden en çok bu şık geçiyor.

cinayetleri duydukça yazıp çizmek hayır diye haykırmak istiyorum. elimden başka ne gelir bilmiyorum. ama içimde bir burukluk var; o öfkeye girersem sanki ben de onlara dönüşücem gibi bir korku.

sosyal medyada yazmalarımız ne bir kadını kurtaracak ölümden, ne de yazmamalarımız. ne çapraşık bir düğüm... yoksa kurtaracak mı... o delirme anına girmiş ve sistemi arkasına almış bir travmalıyı nasıl durdursun benim elim.

belki daha güzel bir dünyayı tasavvur edebilirsek hep birlikte, o bir heves oluşturabilir mi kalplerimizde. ne güzel yaşayabiliriz hep birlikteyi duyumsatabilirsek belki. işte o belkilere çok ihtiyacım var.

ama biliyorum bu da çare değil, önce bir dibe kadar inmeli tek tek bireyler, herkes bir kendi cehennemine girmeli. öyle yürekli olabilmeli insan bir diğerine suç biçerek değil. kendine biçerek de değil bir inip bakmalı o alt katlarda neler oluyor, belki sarılıp ağlamalıydık salgın geldi. belki sarılmamanın ne büyük yoksunluk olduğunu anlamalıydık. bir şey anlamalıydık yani, cümlelerimiz bir tık değişmeliydi, her şey aynı olunca burnum sızlıyor.