Eylem sürecinin ilk anı ve sonrası benim adıma hep bir hatırlayıştı aslında. En belirgin hissim hep buydu. “Var olan düzeni kabullenip onunla mutlu yaşayan herkes birer sosyal böcektir” der Caraco; bu süreçte bir böcek olmaktan kurtulabileceğimizi anımsıyoruz en önemlisi. Biricikliğimizi örgütlülükle mümkün kılabildiğimiz gerçeğiyle yüzleşiyoruz. Her şeyin her zaman bizimle ilgili olduğunu anımsıyoruz, “Başka bir gerçek mümkün” diye haykırabiliyoruz hatta belki.

Derdimiz elbette ki sistem; fakat onu yıkmaya muktedir olan gücü muhakkak, ufak adımlarımızın birleşimi doğuracaktır. Burada bir mücadele örgütleniyor, dayanışma yaşatılıyor. Bunların hepsi muntazam şeyler. Bursa gençliği olarak bizler, bizden evvel denenmemiş olanı kibirle değil; öfkeyle ve hınçla mümkün kılmaya çalışıyoruz. Bu şehre geldiğimden beri varlığından bihaber olduğum gençlik, burada ilmek ilmek bir dayanışmayı örgütledi. Alanın en büyük katkısı, insanların yalnız olmadıklarını görmeleri oluyor bu anlamda.

Fotoğraf: Bursa Büyükşehir Belediyesi

Çünkü içinden geçtiğimiz süreçte hepimiz o denli atomize olmaya ve bireyselliğe itilmiş durumdayız ki alana indiğimiz ilk gün hepimiz için yeniden dirilmek, yoktan var olmak, doğmak gibiydi. Örgütlenmenin ve dayanışmanın gücü tam olarak buradan geliyor aslında. Yoktan var ediyor, yeni baştan yaratıyoruz kendimizi. Böyle bir gücümüz öncesinde de vardı belki de; fakat konjonktürün bizi adım atmaya zorlaması gerekiyordu. Bu anlamda, iş bilmez muhaliflerimiz başta olmak üzere tüm siyasilere beceriksizliklerinden ötürü teşekkür etmemiz gerekir sanıyorum. Bizlere, kendimiz dışında kurtarıcımız olmadığını layığıyla öğrettiler yıllar içerisinde.

Gençleri işleyen bir demokrasiyle uyutmaya devam etmek başka bir şeyi; demokrasiyi dahi işletemeyerek aslında hiçbir zaman sahip ol(a)madıkları hakların rüyasından uyandırmak başka bir şeyi örgütler. Bu süreçte dayanışmayı sürdürülebilir kılmak ana amacımız şu an için. Bir kaosa gebeyiz ki yeniden bir düzene doğsun yarınlarımız. Kaos. Kaos. Kutsal sağaltıcımız.

Tarih her zaman bu çatışmaların sahnesi oldu ve olmaya elbet devam edecektir. Esas olan, korunaklı alanlarımızı terk edebilme cesaretini gösterip saflarımızı sıkılaştırmak; hiç olmadığımız kadar dik durmak ve bize doğrulttukları şiddet araçlarına tek bir an aldırmadan kahkaha atabilmektir. Çünkü biliyoruz ki yaşamın kendisi direnişin beşiğidir. Biz yaşadıkça, biz arzuladığımız gibi yaşadıkça direniş sürecek, günden güne serpilecektir.

“Neden hep biz öldük?” dememek için ya iyileşeceğiz ya da yok olacağız. Ya hep beraber ya — ya'sı yok. Buradayız. Hep beraber.

Görsel: Dream Lab Canva Pro